Απάντηση στην "Σέχτα Επαναστατών"

Οι αντιλήψεις για την κοινωνία, την ιστορία και το κίνημα που ενυπάρχουν στην προκήρυξη της «Σέχτας Επαναστατών», είναι αντιεπιστημονικές και διαπνέονται από ένα εκλεκτικιστικό συνονθύλευμα διαφόρων φιλοσοφικών ρευμάτων του σύγχρονου φιλοσοφικού ιδεαλισμού και εν γένει του μεταφυσικού τρόπου αντιμετώπισης των προβλημάτων της κοινωνίας και της ιστορίας. Για παράδειγμα, η θέση του Νέγκρι στο βιβλίο του «Πλήθος» όπου αντικαθιστά την εργατική τάξη από το «πλήθος των πολλαπλών εκμεταλλευομένων μοναδικοτήτων», είναι η άποψη που υποβόσκει στις θέσεις της «Σέχτας» για τις κοινωνικές τάξεις, την κοινωνία και τον μαρξισμό. Οι θέσεις αυτές του Νέγκρι, όπως κι άλλες ανάλογες της αστικής κοινωνιολογίας, είναι αρκετά διαδεδομένες σήμερα κι έχουν συμβάλει σημαντικά στον αποπροσανατολισμό και την παθητικοποίηση της νεολαίας και του λαού. Όποιον και να ρωτήσεις σήμερα θα σου πει : «η εργατική τάξη…ποια εργατική τάξη; Ακόμη εκεί βρίσκεσαι; Οι καιροί έχουν αλλάξει, δεν υπάρχει εργατική τάξη» κλπ.

Ο μεγάλος τρομοκράτης

«Ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με τις καλύτερες προθέσεις»

Η οικονομική βία, ο βανδαλισμός και το πλιάτσικο που ασκείται, μόνιμα και παρατεταμένα, ενάντια στους μισθοσυντήρητους και το λαό, από την οικονομική ολιγαρχία, τις τράπεζες, τα καρτέλ, τα ιδιωτικά και τα κρατικά μονοπώλια, με την συνηγορία` μάλιστα της νομοθετικής, της δικαστικής και της εκτελεστικής εξουσίας, είναι η πραγματική, η καθολική, η απόλυτη τρομοκρατία που χαρακτηρίζει την σημερινή κοινωνία, την σημερινή Ελλάδα.

Από πού ν'αρχίσουμε;

Στην σημερινή πραγματικότητα, το κοινωνικό ισοδύναμο των σχέσεων παραγωγής ηγεμονεύει ιδεολογικά, πολιτικά και καθορίζει απόλυτα όχι μόνον τις ειδικές αλλά και τις γενικές συμπεριφορές του ελληνικού πληθυσμού.

Αντίθετα, το κοινωνικό ισοδύναμο των παραγωγικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλης ανωριμότητας και αδυναμίας: ούτε εκπροσωπείται με όρους ιδεολογικοπολιτικούς στο εποικοδόμημα, ούτε εκπροσωπείται ιδεολογικά στους επιμέρους αγώνες για τα προβλήματα που ανακύπτουν, ούτε εκδηλώνεται αυθόρμητα στις ατομικές και κοινωνικές σχέσεις της καθημερινότητας, της συνήθειας και του στυλ ζωής.

ΑΚΕΠ: Το πολιτικό κενό και η σημερινή συγκυρία

«Το γενικό δικαίωμα ψήφου είναι έτσι ο δείχτης της ωριμότητας της εργατικής τάξης. Περισσότερο δεν μπορεί να είναι και δεν θα είναι ποτέ μέσα στο σημερινό κράτος» (Ένγκελς).

Οι ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου 2009 κατάδηλα πιστοποίησαν πως το κυρίαρχο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η παθητικότητα των μισθοσυντήρητων και του λαού, που ορίζεται και σαν ανωριμότητα ή σαν αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα. Κατάδηλα, επίσης, πιστοποίησαν ακόμη μια φορά το πολιτικό κενό εκπροσώπησης στο πολιτικό εποικοδόμημα των ιστορικών δυνάμεων της ανατροπής του καπιταλισμού, γεγονός που εντείνει επιτατικά την αναγκαιότητα εκπροσώπησής τους.