ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Μαρία Λαέρτη 

Στοχασμός, σε τολμηρή φαντασία. Εσωτερική δύναμη, ρυθμοί ορμητικοί, (μετρικοί με ιαμβικό σφυροκόπημα, ή χωρίς ρίμα). Ποιητικές εικόνες ελλειπτικές, που γοητεύουν. Λόγος πλαστικός, χυμώδης. Αυτό που λέμε "ποίηση διάθεσης". (Ριζοσπάστης, 17 Ιούλη 1997)

Τα "Βήματα της Ιστορίας" οπωσδήποτε από τα ωραιότερα ελληνικά ποιήματα. Ποίημα της αισθητικής κορυφογραμμής και η Μαρία Λαέρτη, κορυφαία ποιήτρια. ΣΤΑΘΗΣ ΠΡΩΤΑΙΟΣ


ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ι

Φέρνω στις πλάτες μου

το βάρος του χειμώνα

στα χέρια

απόηχους πανηγυριών.

II

Ηχούν στ’ αυτιά μου

σάλπιγγες

στα μάτια μου

αναπαύονται πολεμιστές.

ΙΙΙ

Γενναίων μαχών τα λάφυρα

κρέμονται στο λαιμό μου

ένα ποτάμι αίματος

κοιμάται στ’ όνειρό μου.

ΙV

Φέρνω στις πλάτες μου

τον ίσκιο του κυκλώνα

στα χέρια

μνήματα πεσόντων αφανών.

V

Σέρνω βαριά τα βήματα

και πίσω σκυλιά οι αιώνες

στη μνήμη μου στριμώχνονται

φαντάσματα καιρών.

VI

Μα εγώ έχω δάφνες στα μαλλιά

φωτιά κυλάει στο αίμα

φωλιάζουν αετοί στα στήθια μου

θύελλες μες στο πνεύμα.

VII

Εγώ είμαι που λατρεύτηκα

απ’ τους θεούς σαν Κόρη

φέρνω τη γη στους ώμους μου

στα χέρια ουράνιο ξίφος.

VIII

Εγώ είμαι που στεφάνωσα

τους εκλεκτούς μου λάμψη

εγώ που άλλους έσπρωξα

στης Λήθης το κενό.

IX

Η κρίση μου αλάνθαστη

η θέλησή μου ατσάλι

ο λόγος μου σπέρνει φωτιές

η απόφασή μου Νόμος.

X

Φέρνω στις πλάτες μου

τον κουρνιαχτό της δόξας

στα χέρια

γλέντια και συνθήματα τρελών.

XI

Γιατί εγώ περπάτησα

σε ποταμούς το αίμα

μέσα σε θάλασσες φωτιά

σ’ ερείπια, σε κρανία.

XII

Για μένα χτίσανε ναούς

θρόνους για να καθήσω

όλης της γης τους θησαυρούς

να στέρξω, να λυγίσω.

XIII

Σε μένα δεν το τόλμησε κανείς

το μπόι να σηκώσει

είμαι η Κόρη των θεών

η Μοίρα των ανθρώπων.

XIV

Φέρνω βαριά στις πλάτες μου

την αδικία του κόσμου

στα χέρια μου σαν το πουλί

την πρόοδο σφαγμένη.

XV

Πτώματα πλέουν στα μάτια μου

ματώνουν τη σκιά μου

κραυγές και αναφιλητά

βουίζουνε στ’ αυτιά μου.

XVI

Σηκώνομαι θεόρατη

σκίζω τα ιμάτιά μου

σφάζω τη γη στο γόνατο

σφάζω και τα παιδιά μου

XVII

Τον πόνο αρπάζω απ’ το φτερό

στον κόσμο τον χτυπάω

τη βία και τον όλεθρο

στο δρόμο μου σκορπάω.

XVIII

Εμένα δεν το μπόρεσε κανείς

για να με ξεγελάσει

είμαι η Κόρη των θεών

η Μοίρα των ανθρώπων.

XIX

Φέρνω στις πλάτες μου

βαρύ χρέος το Νέο

στα χέρια

παιάνες για μάχες και ξεσηκωμό.

XX

Ανοίξτε θάλασσες στα δυο

βουνά ξεριζωθείτε

πουλιά πνιγείτε στο άπειρο

ΜΙΛΑΩ, δεν ακούτε;