Αλ. Αλαβάνος: Συνεντεύξεις 2 (Οκτώβριος 2012)

1) Άρθρο του Α.Αλαβάνου στο "Βήμα της Κυριακής" (21-10-2012)

Μόνη επιλογή ο δεύτερος δρόμος 
Πρώτο, αφού ευχαριστήσω για τη φιλοξενία, να πω ότι καλύτερα ίσως το ερώτημα, αντί «υπάρχει άλλος δρόμος;» να ήταν «υπάρχει δρόμος;». Γιατί τώρα δεν είμαστε σε δρόμο. Οπως στις ταινίες του Χίτσκοκ είμαστε σε γκρεμό. Εκεί μας έχουν οδηγήσει ΝΔ, ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ. Δεν χρειάζεται ανάλυση. Το βιώνει με τον πιο βαρύ τρόπο η κοινωνία μας.

Δεύτερο, η εναλλακτική λύση που προτείνεται μέσα στο κοινοβουλευτικό σύστημα από την αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, δηλαδή να μείνουμε στο ευρώ αλλά να φύγουμε από το μνημόνιο, είναι «δρόμος που δεν μπορεί να υπάρξει». Αυτό το διαπιστώνουμε γιατί όροι μνημονιακού τύπου τίθενται παντού: στην Κύπρο, στην Ισπανία, στη στήριξη των τραπεζών, στην αγορά ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, στις χρηματοδοτήσεις από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. «Μνημόνιο» και «ευρωζώνη» θα αναφέρονται ως συνώνυμες λέξεις σε μια ανανεωμένη έκδοση του λεξικού Μπαμπινιώτη. Για τον απλούστατο λόγο ότι το περιεχόμενο των μνημονίων που αποφασίζονταν σε επίπεδο χώρας-μέλους χωριστά θεσμοποιείται πια ως γενική  ρύθμιση σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως επιβεβαιώνουν και οι προτάσεις της Γερμανίας για τον υπερεπίτροπο. Η «ευρωζώνη» είναι θεσμικό μνημόνιο και δεν μπορείς να φύγεις από το ένα χωρίς να φύγεις και από το άλλο. «Μετά είκοσι έτη» μπορεί να μην είναι έτσι, αλλά τότε η νεολαία θα έχει σαπίσει κι εμείς θα κοιτάμε τα πράγματα από ψηλά.

Τρίτο, πραγματικά «υπάρχει δρόμος», αλλά μπορεί να είναι καταστροφικός για τη χώρα, όπως ο δρόμος της εκτροπής - κάτι πολύ συνηθισμένο στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, αλλά πολύ ασυνήθιστο τις τελευταίες δεκαετίες. Παρακολουθούμε με ποιον τρόπο η κρίση επεκτείνεται από τα δημόσια οικονομικά στην πραγματική οικονομία, από εκεί στην κοινωνία, από εκεί στη λαϊκή ψυχολογία, από εκεί στις ιδέες, από εκεί στην πολιτική. Ο εξευτελισμός των ανθρώπων, η φτώχεια, η βία, η εγκληματικότητα, ο ναζισμός. Το δημόσιο πλαίσιο έχει απαξιωθεί και καταρρέει. Από τον καθένα απελευθερώνονται τυφλές, ανεπεξέργαστες, σκοτεινές δυνάμεις. Ολα αυτά αποτελούν το ευνοϊκότερο περιβάλλον για εκτροπή - είτε συγκαλυμμένη από κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις, είτε ακροδεξιού τύπου, είτε στρατιωτικού τύπου με πρόσχημα την προστασία από τα δύο άκρα. Το χωράφι είναι έτοιμο, τα βρωμόδεντρα αρχίζουν να απλώνονται. Εκτός εάν…

Τέταρτο, εκτός εάν όντως «υπάρχει δρόμος», όπως προφανώς τον υπονοείτε κι εσείς στο ερώτημά σας, που θα αναγεννήσει την αισιοδοξία, θα φέρει την αξιοπρέπεια με βιοτικούς και ηθικούς όρους. Είμαι πεισμένος ότι υπάρχει.  Ο μόνος δρόμος είναι ο δεύτερος δρόμος, το «Σχέδιο Β». Είναι δηλαδή η δέσμη προωθημένων ριζοσπαστικών μετασχηματισμών με αφετηρία την αποχώρηση από το ευρώ: παύση πληρωμών, εθνικοποίηση τραπεζών, δημοκρατικός σχεδιασμός, κοινωνικός έλεγχος, ρευστότητα, επιθετική πολιτική στην απασχόληση. Κάτω όμως από τρεις αυστηρούς όρους.

Πρώτο, ότι η πλειοψηφία του λαού πιστεύει σε αυτή τη λύση, παίρνει μέρος σε μια δύσκολη αλλά όμορφη και με πνοή συλλογική μάχη. Αυτό ίσως είναι που επιδιώκει το πολιτικό σύστημα να αποτρέψει με κάθε τρόπο και γι' αυτό συνεχώς ακούμε από κυβέρνηση και αντιπολίτευση ότι «η έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφή». Κι έχουμε φτάσει στο σημείο η Ελλάδα, που την αφορά άμεσα, να είναι η μόνη χώρα στην ευρωζώνη που δεν έχει καταρτίσει εναλλακτικό έστω «Σχέδιο Β» για την περίπτωση αποχώρησης της ίδιας από το ευρώ που μπορεί να προκύψει από στιγμή σε στιγμή, για δεκάδες λόγους, ακόμη και «δι' ασήμαντον αφορμήν».

Δεύτερο, να μας βρει όχι μόνο ψυχικά, αλλά και πολιτικά και επιστημονικά οργανωμένους, τεκμηριωμένους και προετοιμασμένους. Η τομή είναι τόσο μεγάλη - επαναστατικού χαρακτήρα αφού αφορά την αλλαγή στην κεντρική οικονομική, πολιτική και ιδεολογική επιλογή της άρχουσας τάξης στη μεταπολιτευτική Ελλάδα - ώστε δεν επιτρέπεται να μας βρει απροετοίμαστους. Τότε αντί για ανάταση θα έχουμε πανικό και μπορεί να φτάσουμε σε χειρότερες καταστάσεις ακόμη κι από σήμερα.

Και τρίτο, να υπάρχει έγκαιρη προσέγγιση σε φαινομενικά δύσκολες πτυχές του εγχειρήματος (γιατί τίποτε δεν είναι εύκολο σήμερα για την Ελλάδα): επάρκεια πετρελαίου, φαρμάκων, πληθωρισμός, υποτίμηση, συνάλλαγμα. Ας πάρουμε για παράδειγμα το πετρέλαιο. Ναι τους πρώτους μήνες θα μπορούσαμε να έχουμε πρόβλημα ομαλού εφοδιασμού (έχουμε όμως και σήμερα, άλλου τύπου, λόγω απαγορευτικών τιμών) αν δεν έχουμε κινηθεί στην κατεύθυνση διμερών συμφωνιών με χώρες εκτός ατλαντικού ελέγχου όπως η Ρωσία, που αναζητεί με αγωνία συνεργασίες στη Μεσόγειο μετά τις εξελίξεις στη Συρία ή όπως το Ιράν που προσπαθεί εναγώνια να κρατήσει πελατεία λόγω του ευρωαμερικανικού εμπάργκο (το οποίο το αψηφά εντελώς η Τουρκία).

Καταλήγοντας, για να «υπάρξει ο δρόμος» ο καλός κι ευλογημένος, απαιτούνται δύο ακόμη πιο πρωταρχικές «διαρθρωτικές αλλαγές». Η διαρθρωτική αλλαγή στο μυαλό μας, ώστε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα έξω από τον σκοτεινό θάλαμο των Βρυξελλών. Και η διαρθρωτική αλλαγή στην καρδιά μας, ώστε να σπάσουμε το τείχος του φόβου και να βηματίσουμε θαρρετά προς το μέλλον.
 

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=480311

2) Συνέντευξη του Α.Αλαβάνου στον Σ.Κοτρώτσο, Real fm 97 8 (22-10-2012)

Ακολουθούν αποσπάσματα της συνέντευξης από το enikos.gr
 
Είμαστε στο νησάκι ναυαγοί  

Την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα πρότεινε για ακόμα μία φορά ο Αλέκος Αλαβάνος, μιλώντας στον Real Fm στην εκπομπή του Σεραφείμ Κοτρώτσου, χαρακτηρίζοντας εκτός πραγματικότητας τον Γιάννη Στουρνάρα με αφορμή τις δηλώσεις του ότι "αν δεν πάρουμε τη δόση θα πεινάσουμε".

 "Κάποιος που λέει θα πεινάσουμε, και χρησιμοποιεί μέλλοντα δεν έχει καλή επαφή με την πραγματικότητα. Γιατί πεινάει αυτή τη στιγμή κόσμος και στην κυριολεξία. Να μην  χρησιμοποιεί λοιπόν μέλλοντα γιατί η Ελλάδα είναι στις παραμονές κοινωνικής αγριότητας και ενός τυφλού ξεσπάσματος", τόνισε ο κ. Αλέκος Αλαβάνος.

"Η Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσει ένα δρόμο εθνικού της νομίσματος προκειμένου να έχει τη δυνατότητα μέσα από τη ρευστότητα και την άσκηση της νομισματικής πολιτικής να ξυπνήσει μία οικονομία που είναι σε λήθαργο", επισήμανε, συμπληρώνοντας ότι η Ελλάδα είναι η μόνη που δεν έχει μελέτη για το τις συνέπεις εξόδου από το ευρώ.

"Χρειάζεται να γίνει μεγάλη συζήτηση έξω από την κομματική της διάσταση. Δεν μπορούμε να μην συζήταμε υπεύθυνα και σοβαρά για το αν θα βγούμε από το ευρώ ή όχι", είπε και παρομοίασε την Ελλάδα με "ναυαγό", φέρνοντας ως παράδειγμα την ομώνυμη ταινία με τον Τομ Χανκς .

"Είμαστε στο νησάκι ναυαγοί. Πρέπει να μπούμε στη σχεδία, που θα έχει κάποιες δυσκολίες στην αρχή, αλλά να ακολουθήσουμε ένα δρόμο που ακολούθησαν κι άλλες χώρες με παύση πληρωμών στους δανειστές, με την χρήση ενός εθνικού νομίσματος και βγήκαν από το βούρκο που είμαστε εμείς σήμερα. Αν το είχαμε κάνει από τις αρχές του 2010 θα βλέπαμε τη χώρα να έχει ανάπτυξη και τον κόσμο να έχει δουλειές", ανέφερε ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού. 

Ερωτηθείς δε, για τον υπάρχει κατάθεση εναλλακτικού σχεδίου από τον ΣΥΡΙΖΑ, απάντησε: "Δεν θέλω να κάνω κριτική σε κανέναν. Η άποψη ότι μπορούμε να καταργήσουμε το μνημόνιο μέσα στην Ευρωζώνη δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα".

 http://www.enikos.gr/politics/90439,Alavanos:Eimaste_sto_nhsaki_nayagoi.html

3) "Ας κτίσουμε επειγόντως τις γέφυρες" - του Α.Αλαβάνου

Άρθρο στην εφημερίδα "Εργατική Αλληλεγγύη" (τεύχος 1042)

Θέτετε το ερώτημά σας με ένα δίλημμα. Και πραγματικά σε εποχές πολέμων, οικονομικών καταστροφών, διάλυσης ή κλονισμού αυτοκρατοριών (όχι μόνο με την ιστορική, πολιτική αλλά και με τη σημερινή έννοια των υπερεθνικών καπιταλιστικών ολοκληρώσεων) οι λαοί βρίσκονται μπροστά σε καταλυτικά διλήμματα, τα οποία δεν μπορούσαν μαζικά να τα φαντασθούν πριν μικρό χρονικό διάστημα, σπάζουν τη ρουτίνα που έφερνε κι ένα είδος ασφάλειας, προκαλούν σε πάρα πολλούς «σοκ και δέος».

Τα διλήμματα αυτά, στις εποχές κρίσης, έχουν ιστορικές διαστάσεις, αφού αφορούν στη συντήρηση ή την κατάλυση κεντρικών και πολύχρονων επιλογών στη στρατηγική της άρχουσας τάξης. Την ίδια στιγμή όμως από ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, που έχει διαρρήξει τις πολιτικές και ιδεολογικές του κληρονομιές και τη θρησκευτική του αφοσίωση σε αυτές, που βρίσκεται σε ιδεολογικό χάος και συναισθηματική σύγχυση κάτω από τις ριπές των διαλυτικών ρυθμίσεων για τη ζωή του, προσλαμβάνουν ένα πολύ απλό, καθημερινό και κατεπείγοντα χαρακτήρα. Στην τσαρική Ρωσία, για παράδειγμα, κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν του τύπου «ο γιος μου νεκρός στα χαρακώματα του μετώπου με τον πόλεμο ή  στο σπίτι με την ειρήνη;» ή «η γη για πάντα στους κουλάκους ή στην αγροτιά;».

Αν οι δυνάμεις οι οποίες πρωτοπορούν και πρωταγωνιστούν για τις επαναστατικού χαρακτήρα αλλαγές δεν επικοινωνήσουν με αυτά τα πολύ απλά, αλλά ακόμα περισσότερο αληθινά και δραματικά διλήμματα του «απλού λαού», αν οι ρίζες της πολιτικής τους δεν πάρουν χυμούς από ακριβώς αυτή τη βαθιά αγωνία για το αύριο της κοινωνίας, τότε η πολιτική και οι ιδέες τους κινδυνεύουν να μείνουν μετέωρες.

Κι όχι μόνο. Ακριβώς επειδή τα διλήμματα για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους έχουν αυτή τη διάσταση χρονικής και πρακτικής αμεσότητας, είναι εύκολο να ενσωματώνονται σε μη πραγματικά διλήμματα από διάφορες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, που όταν εμπράκτως αποδειχθεί η πλαστότητά τους το μεγάλο κακό ήδη έχει γίνει. Γιατί σήμερα, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει χώρος για «φιλολαϊκό καπιταλισμό».

Το βλέπουμε αυτό με σαφήνεια στην Ελλάδα. «Μνημόνιο με ανάπτυξη ή μνημόνιο της ύφεσης» ήταν το δίλημμα που έθετε η ΝΔ ως αντιπολίτευση και της έδινε αέρα στα πανιά της, μέχρι να αρχίσει να συμμετέχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου, να καταλάβει την πρωθυπουργική θέση και να φτάσουμε εκεί που φτάνουμε τώρα. «Μνημόνιο όπως είναι ή μεταρρυθμισμένο για τους εργαζόμενους» έλεγε η ΔΗΜΑΡ και βλέπουμε πόσο φειδωλοί πρέπει να είμαστε πια στη χρήση του όρου «αριστερά». Και το παιχνίδι συνεχίζεται και θα συνεχίζεται. «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ», «Ευρώ με μνημόνιο ή χωρίς μνημόνιο» λέει συνεχώς ο ΣΥΡΙΖΑ κι έχει οικοδομήσει μια τεράστια εκλογική επιτυχία.

Απείρως χειρότερο και ασύλληπτα πιο απειλητικό είναι αυτό που κάνει η Χρυσή Αυγή, εκμεταλλευόμενη την ανάγκη των πιο εξαθλιωμένων στρωμάτων, κάποια από αυτά προερχόμενα από την παραδοσιακή εργατική τάξη, για απαντήσεις «εδώ και τώρα», αυτή τη στιγμή.  Έχει εντοπίσει την ανάγκη, δίνει διεστραμμένες απαντήσεις αλλά όχι στα λόγια, στην πράξη όπως απαιτεί η ρωμαϊκή αρένα που στήνει - τσακίζει στο ξύλο ένα πιτσιρικά Αφγανό ως απάντηση στην εξαθλίωση του Έλληνα γείτονά του – και συνδέει την πρακτική συμμορίας δολοφόνων με το ναζισμό ως απάντηση στο δίλημμα της χώρας.

Με αυτό τον τρόπο το σταυρικό δίλημμα, που το γνωρίζουν άριστα όλα τα κομματικά επιτελεία, «μέσα ή έξω από το ευρώ» συγκαλύπτεται, θολώνει, εξατμίζεται. Όχι ότι το εθνικό νόμισμα,  η ρευστότητα, η νομισματική πολιτική αρκούν για να φέρουν μια «αντικαπιταλιστική ανατροπή», Αλλά χωρίς αυτή την τομή τίποτε δεν μπορεί να αρχίσει, να προχωρήσει ή να προκόψει: ούτε η πλήρης παύση πληρωμών στους δανειστές, ούτε η εθνικοποίηση των τραπεζών, ούτε ο δημοκρατικός σχεδιασμός ούτε η επίθεση στην ανεργία και τη φτώχεια.

Άμεσα, χωρίς στιγμή καθυστέρηση, λοιπόν χρειάζεται αυτή η γέφυρα, όπου ο εργαζόμενος ξεκινώντας από το άμεσο πρόβλημά φτάνει στην όχθη της στρατηγικής επιλογής. Το μήκος αυτής της γέφυρας σε εποχή βαθιάς κρίσης είναι ασύλληπτα πιο μικρό από ότι σε άλλες, πιο ήσυχες εποχές. Αν δεν τη κτίσουμε όμως φοβάμαι ότι θα τους βλέπουμε πάντα απέναντι, όχι μαζί μας. Αυτό απαιτεί το κίνημα, η αριστερά, η προοπτική. 

4) Συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου στην εφημερίδα ''Επενδυτής'', 26/10/2012

Μνημόνιο και ευρωζώνη είναι ένα και το αυτό

Σε ποιούς απευθύνεται η πρόταση για το «Σχέδιο Β΄»; Είναι μια πρόταση που αφορά τη συσπείρωση της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς; Ή μπορεί να αφορά ακόμη και δυνάμεις πέραν της Αριστεράς;

Τα στοιχεία ενός «Σχεδίου Β΄» - εθνικό νόμισμα, εθνικοποίηση τραπεζών, δημοκρατικός σχεδιασμός – εκ των πραγμάτων έχουν ένα όχι απλά αριστερό, αλλά και επαναστατικό χαρακτήρα, αφού αμφισβητούν την κεντρική επιλογή της άρχουσας τάξης μεταπολιτευτικά για την Ευρωζώνη. Απευθύνονται όμως σε όλη ανεξάρτητα την κοινωνία, πέρα από κομματικές ταυτότητες, αν υπάρχουν ακόμα. Σήμερα, για να λύσουμε τα πιο άμεσα προβλήματα – πείνα, φτώχια, ανεργία – χρειάζονται επειγόντως πολλές τομές. 

Η κυβέρνηση επιμένει πως στις συνθήκες που υπάρχουν το δίλημμα είναι «ευρώ ή χάος». Μπορεί, λοιπόν, η απαγκίστρωση από το ευρώ να μη μεταφραστεί σε χάος και πώς;

Πρόκειται, από προπαγανδιστική πλευρά για την τυπική μέθοδο του πολιτικού κατεστημένου με το δίλημμα «ή η πολιτική μας ή το χάος». Χωρίς όμως να έχει ιδέα η κυβέρνηση, επιστημονικά έχει δίκιο. Με το ευρώ έχουμε μια στατική, γραμμική εξέλιξη που οδηγεί μόνο στην απόγνωση. Σύμφωνα με τη «θεωρία του χάους», αλλαγές στις παραμέτρους ενός μεγάλου συστήματος (εδώ π.χ. το νόμισμα) μπορούν να οδηγήσουν σε καταστάσεις που γεννούν μη προβλέψιμες δυνατότητες, καινοτομίες, αναγέννηση. 

Θα μπορούσε κάποιος να σας «προβοκάρει» ότι το εναλλακτικό σας σχέδιο συνάδει με επιδιώξεις του λεγόμενου «λόμπι της δραχμής»; Υπάρχει ή υπήρξε τέτοιο λόμπι;

Δεν το ξέρω. Τα «λόμπι» κάποιας περιωπής και ισχύος τα παίρνουμε αμέσως είδηση από το άκομψο πέρασμα της γραμμής τους στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Από αυτή την άποψη σήμερα βλέπουμε παντού αποκλειστικά και μόνο ένα «λόμπι του ευρώ» και γνωρίζουμε και τη σύνθεσή του από τραπεζίτες, που περιμένουν τα δάνεια του λαού για να γεμίσουν τα δικά τους ταμεία τους, μεγαλοεπιχειρηματίες που βλέπουν να μηδενίζεται το εργασιακό κόστος, ξένους που κυριαρχούν πια στον ελληνικό χώρο. 

Μια Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης και Ε.Ε. τι θέση θα έχει στο γεωπολιτικό «σύμπαν»; Πού θα βρει συμμάχους, πώς θα αντιμετωπίσει συνθήκες και διαθέσεις αποκλεισμού από τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας;

Σήμερα δεν έχουμε μόνο «συνθήκες και διαθέσεις» αλλά πραγματικό και δραματικό αποκλεισμό από τον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Είμαστε μια χώρα εισαγωγών, παρακμής και διάλυσης. Το «Σχέδιο Β΄», η απαλλαγή μας από ένα απαγορευτικό για την διάσωση ακριβό νόμισμα, δημιουργεί άμεσα προϋποθέσεις για ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς, για εξαγωγικές διεξόδους. Συμμάχους έχουν οι πατρίδες με αυτοπεποίθηση, όχι οι ψοφοδεείς, όπως έχει καταντήσει σήμερα η Ελλάδα. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ σε μια περιοχή μεγάλης ρευστότητας, δεν θα ήθελαν με τίποτε μια εχθρική Ελλάδα. Για σκεφθείτε την πετρελαιοπαραγωγό Ρωσία, που εναγώνια θέλει συμμάχους στη Μεσόγειο μετά τις εξελίξεις στη Συρία. Σε ένα άρθρο στην “Financial Times” πριν λίγους μήνες – δεν είναι δική μου γνώμη αυτή – υποστήριζαν ότι η Αθήνα μπορεί να εξοφλήσει όλο το χρέος της αν προσφέρει ναυτιλιακές διευκολύνσεις στη Μόσχα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει περίπου στο σύνθημα «μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη». Αυτή δεν είναι μια θεμιτή αριστερή προσδοκία; Γιατί την απορρίπτετε;

Ποιος μπορεί να απορρίψει τόσο γλυκές λέξεις; Προσέξτε, ειδικά σε μια κατάσταση βαθιάς κρίσης, οι γενικές διατυπώσεις συγχέουν και συσκοτίζουν. Απαιτείται σαφήνεια και προγραμματικός προσδιορισμός. Εγώ πιστεύω απόλυτα σε μια «νέα δημοκρατία» για την Ελλάδα, σε σχέση με το διεφθαρμένο, ανεξέλεγκτο, γραφειοκρατικό σύστημα που αναπτύχθηκε, αλλά όταν μου μιλήσετε για τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά με τις συγκεκριμένες επιλογές της, είμαι στην απέναντι όχθη. Αν λοιπόν με αυτή τη θέση εννοείται ότι «μέχρι να έχουμε άλλη Ευρώπη δεν μπορούμε να έχουμε μια άλλη Ελλάδα» και μέχρι εκείνη τη μέρα θα πεινάμε, τότε διαφωνώ απόλυτα. Για το «Σχέδιο Β΄» είναι «σήμερα για μια άλλη Ελλάδα, που θα συμβάλλει στο να έχουμε και μια άλλη Ευρώπη», κάτι στον άλλο πόλο από το προηγούμενο. 

Από τους πρώην συντρόφους σας ακούγεται συχνά η κριτική πως οι παρεμβάσεις σας έχουν ένα μάλλον άστοχο timing και στόχο να αποδυναμώνουν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ- όπως για παράδειγμα η προεκλογική σας τοποθέτηση ότι η καταγγελία του μνημονίου οδηγεί εκτός ευρώ-. Τι απαντάτε;

Η λογοκρισία και η υπόδειξη «πού, πότε, πώς» θα μιλήσει ο άλλος είναι ζητήματα που δεν είναι ανεκτά ούτε καν για συζήτηση. Αυτό που χρειάζεται σήμερα η κοινωνία μας είναι ένας διάλογος με απλότητα, με αμεσότητα, με ειλικρίνεια και κυρίως και επιτέλους χωρίς κομματικές σκοπιμότητες και κόλπα. Τέλος, μου κάνει εντύπωση πώς οι κομματικές λογικές διαστρέφουν και περιπλέκουν τα πιο απλά πράγματα. Δεν είναι δυνατό να ακυρώσουμε το μνημόνιο και να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη. Αυτό ζήτησαν από την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, αυτό ζητούν από την Ισπανία, την Ιταλία. Κυρίως όμως με τις νέες ρυθμίσεις για την τραπεζική ένωση, για τον υπερεπίτροπο, για το δημοσιονομικό σύμφωνο, για την αναθεώρηση των συνθηκών η μνημονιακή λογική γενικεύεται και γίνεται θεσμός της Ευρωζώνης. Δεν είναι απλά ότι δεν μπορούμε να φύγουμε από το μνημόνιο αν δεν φύγουμε από την Ευρωζώνη. Μνημόνιο και Ευρωζώνη είναι πια ένα και το αυτό.

5) Ο Αλέκος Αλαβάνος μιλά στο Babushka.gr

1)Κύριε Αλαβάνε, κατ’ αρχάς , πως θα περιγράφατε τη σημερινή, γενικότερη λογιστική κατάσταση, τη δραματική κοινωνική οπισθοδρόμηση σε όλους τους τομείς. Υπάρχει κατά τη γνώμη σας, κάποιο σημάδι προοπτικής για το σήμερα και το αύριο;

Οι οικονομικοί δείκτες, και περισσότερο ακόμα, τα άγρια βιώματα των εργαζομένων και των οικογενειών τους, αρκούν για να σκιαγραφήσουν την σημερινή κατάσταση. Με μια λέξη, όλεθρος. Η κατάσταση όμως δεν είναι στατική. Εξελίσσεται συνεχώς. Προς το χειρότερο. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούν  για την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος –μείωση κρατικών δαπανών, αύξηση λαϊκής φορολογίας, νέος πιο επώδυνος δανεισμός για να ανταπεξέλθουμε στον παλιό, μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και στον ιδιωτικό τομέα– αντί να αμβλύνουν, βαθαίνουν την κρίση και τη γενικεύουν σε μια ύφεση, που δύσκολα βρίσκουμε στην ιστορία παρόμοια παραδείγματα. Η κρίση πλέον αυτοτροφοδοτείται, πράγμα που σε ένα βαθμό έχει παραδεχθεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Προοπτική θα υπάρξει μόνο αν απορρίψουμε ολοκληρωτικά τον θανάσιμο εναγκαλισμό της Ευρωζώνης.

2)Σ’ αυτή τη Συγκυρία η συμβολή της Αριστεράς πρέπει να είναι καθοριστική. Κατά την γνώμη μας, για να υπάρξει μια αντιστροφή του κλίματος. Όμως διαπιστώνουμε ότι υπάρχει πρόβλημα στις συγκλίσεις, στις συμμαχίες, πολλές φορές ακόμη και στην επικοινωνία όλων των αριστερών δυνάμεων.  

Ποιες πιστεύετε πως είναι εκείνες οι προτεραιότητες και δράσεις που πρέπει να προταχθούν σήμερα, ώστε η Αριστερά να μετατραπεί στο απαραίτητο αντίπαλο δέος στην νεοφιλελεύθερη πολιτική που κυριαρχεί; 

Έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούμε τον όρο « αριστερά» κυρίως με ιστορικούς όρους, με βάση την προέλευση, το αν έχει γενεαλογικές σχέσεις με το κομμουνιστικό ιδιαίτερα κίνημα. Δεν έχει νόημα αυτή η εννοιολογική διάσταση σήμερα. Το πρόβλημα πρέπει να το προσεγγίσουμε με βάση την προγραμματική διάσταση. Δεν έχει νόημα κανείς να επιδιώκει μια συνεργασία με την « αριστερή» ΔΗΜΑΡ εφόσον θεωρεί αναγκαία την σύγκρουση, για παράδειγμα, με την Ευρωζώνη. Νομίζω ότι η αριστερά πρέπει να κινηθεί ταυτόχρονα σε τρεις γραμμές οι οποίες αλληλοεπηρεάζονται. Η επιτυχία ή αποτυχία στη μία φέρνει αντίστοιχα θετικές και αρνητικές επιδράσεις στις άλλες. Πρώτο, η αντίσταση. Δεύτερο, η κοινωνική οργάνωση και αλληλεγγύη. Τρίτο, το πολιτικό σχέδιο που οπωσδήποτε περιλαμβάνει την έξοδο από το ευρώ. Οι δυνάμεις που συμφωνούν σε αυτά είναι αναγκαίο να συμπαραταχθούν. Γίνεται αυτό; Ούτε κατά διάνοια. Δυστυχώς, οι εσωτερικές λογικές, οι αδράνειες, οι ισορροπίες και αντιθέσεις, δεν έχουν δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Ας ελπίσουμε ότι γρήγορα θα καλυφθεί το χαμένο έδαφος.

3)Συμμετείχατε πρόσφατα μαζί με άλλες κινήσεις σε μια συζήτηση για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων από μια ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ – το « σχέδιο Β», όπως το ονομάζετε εσείς και το οποίο πράγματι έχει μεγάλη απήχηση. Πείτε μας λίγα λόγια για το προβληματισμό που αναπτύχθηκε στην συγκεκριμένη συζήτηση.

Μιλώντας για « Σχέδιο Β», το προσδιορίσαμε γενικά ως τη δέσμη προωθημένων ριζοσπαστικών μετασχηματισμών με αφετηρία την αποχώρηση από το ευρώ: παύση πληρωμών, εθνικοποίηση τραπεζών, δημοκρατικός σχεδιασμός, κοινωνικός έλεγχος, ρευστότητα, επιθετική πολιτική στην απασχόληση. Κάτω όμως από  αυστηρούς όρους. Πρώτο, ότι η πλειοψηφία του λαού πιστεύει σε αυτή τη λύση, παίρνει μέρος σε μια δύσκολη αλλά όμορφη και με πνοή συλλογική μάχη. Αυτό ίσως είναι που επιδιώκει το πολιτικό σύστημα να αποτρέψει με κάθε τρόπο και για αυτό συνεχώς ακούμε από κυβέρνηση και αντιπολίτευση ότι « η έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφή». Κι έχουμε φτάσει στο σημείο η Ελλάδα, που την αφορά άμεσα, να είναι η μόνη χώρα στην Ευρωζώνη που δεν έχει καταρτίσει εναλλακτικό έστω « Σχέδιο Β΄» για την περίπτωση αποχώρησής της ίδιας από το ευρώ που μπορεί να προκύψει από στιγμή σε στιγμή, για δεκάδες λόγους, ακόμη και « δια ασήμαντον αφορμήν». Και δεύτερο ότι  υπάρχει έγκαιρη προσέγγιση σε φαινομενικά δύσκολες πτυχές του εγχειρήματος ( γιατί τίποτε δεν είναι εύκολο σήμερα για την Ελλάδα): επάρκεια πετρελαίου, φαρμάκων, πληθωρισμός, υποτίμηση, συνάλλαγμα. Ας πάρουμε για παράδειγμα το πετρέλαιο. Ναι τους πρώτους μήνες θα μπορούσαμε να έχουμε πρόβλημα ομαλού εφοδιασμού ( έχουμε όμως και σήμερα, άλλου τύπου, λόγω απαγορευτικών τιμών) αν δεν έχουμε κινηθεί στην κατεύθυνση διμερών συμφωνιών με χώρες εκτός ατλαντικού ελέγχου όπως η Ρωσία, που αναζητά με αγωνία συνεργασίες στη Μεσόγειο μετά τις εξελίξεις στη Συρία ή όπως το Ιράν που προσπαθεί εναγώνια να κρατήσει πελατεία λόγω του ευρώ-αμερικανικού εμπάργκο (το οποίο το αψηφά εντελώς η Τουρκία).

4)Πως αυτό μπορεί να υιοθετηθεί και να στηριχτεί από μια αριστερή πολιτική και ποιες  μπορεί να είναι αυτές οι δυνάμεις που θα το στηρίξουν; 

Τα στοιχεία ενός « Σχεδίου Β’» - εθνικό νόμισμα, εθνικοποίηση τραπεζών, δημοκρατικός σχεδιασμός – εκ των πραγμάτων έχουν ένα όχι απλά αριστερό, αλλά και επαναστατικό χαρακτήρα, αφού αμφισβητούν την κεντρική επιλογή της άρχουσας τάξης μεταπολιτευτικά για την Ευρωζώνη. Απευθύνονται όμως σε όλη ανεξάρτητα την κοινωνία, πέρα από κομματικές ταυτότητες, αν υπάρχουν ακόμα. Σήμερα, για να λύσουμε τα πιο άμεσα προβλήματα – πείνα, φτώχια, ανεργία – χρειάζονται επειγόντως πολλές τομές.

5)Σήμερα βλέπουμε να συντελούνται στην Ευρώπη τρομερές αλλαγές που οδηγούν ταχύτατα την Ε.Ε. σε μια νεοφιλελεύθερη ολοκλήρωση και την ευρωζώνη σε πραγματικό σφαγείο των λαών της, μέσω ενός σκληρού κυβερνητισμού! 

Τα αιτήματα για έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. αποτελούν σήμερα προϋπόθεση για την Ελληνική ανάκαμψη και την ριζοσπαστική ανασυγκρότηση της κοινωνίας της; 

Κομβικό σημείο είναι η αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Από κει και πέρα εκ των πραγμάτων, εφόσον είσαι υποχρεωμένος  πια να ελέγξεις την κίνηση κεφαλαίων, να αξιοποιήσεις την εσωτερική αγορά, θα έρθεις σε σύγκρουση και με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ναι είναι προϋπόθεση. Γιατί η εναλλακτική λύση που προτείνεται μέσα στο κοινοβουλευτικό σύστημα , δηλαδή να μείνουμε στο ευρώ αλλά να φύγουμε από το μνημόνιο είναι «δρόμος που δεν μπορεί να υπάρξει». Αυτό το διαπιστώνουμε γιατί όροι μνημονιακού τύπου τίθενται παντού: στην Κύπρο, την Ισπανία, τη στήριξη των τραπεζών, την αγορά ομολόγων από την Ευρωπαϊκά Τράπεζα, τις χρηματοδοτήσεις από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. « Μνημόνιο» και « Ευρωζώνη» θα αναφέρονται ως συνώνυμες λέξεις σε μια ανανεωμένη έκδοση του Μπαμπινιώτη. Για τον απλούστατο λόγο ότι το περιεχόμενο των μνημονίων που αποφασίζονταν σε επίπεδο χώρας μέλους χωριστά θεσμοποιείται πια ως γενική  ρύθμιση σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως επιβεβαιώνουν και οι προτάσεις της Γερμανίας για τον Υπερεπίτροπο. Η « ευρωζώνη» είναι θεσμικό μνημόνιο και δεν μπορείς να φύγεις από το ένα χωρίς να φύγεις και από το άλλο.

6)Σε αντίστοιχες ιστορικά κρίσεις σαν την δική μας και σε χώρες στις οποίες επενέβη το ΔΝΤ, μάθαμε ότι η εισβολή των μέτρων, αναδιαρθρώσεων, μεταρρυθμίσεων, συνοδεύονται πάντα από κρατική βία, κυβερνητική αυθαιρεσία, αυταρχισμό και περιορισμό των ελευθεριών και δικαιωμάτων. 

Υπάρχει σύγκριση όλων αυτών με την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα; 

Το βλέπουμε το έργο αυτό σε εξέλιξη. Και πολλοί το έχουν βιώσει και στο σώμα τους. Όπως στην αρχή της κρίσης λέγαμε « θα γίνουμε Αργεντινή» ήδη το φόβητρο, οι κατηγορίες στον πολιτικό αντίπαλο σε άλλες χώρες είναι « θα κάνεις τη χώρας σαν την Ελλάδα». Ήδη αυτή τη μομφή τη χρησιμοποίησε ο Ρόμνεϊ σε βάρος του Ομπάμα. Επομένως το θέμα της δημοκρατίας, της σύγκρουσης με τον εντεινόμενο και γενικευμένο αυταρχισμό πρέπει να βρεθεί στις προτεραιότητες της αριστεράς. Όμως σε στενό συνδυασμό με τη ριζοσπαστική πολιτική που θα δώσει απάντηση στα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας. Γιατί πια, ένα τμήμα της τουλάχιστον, αν βρεθεί στην ανάγκη να επιλέξει ανάμεσα στις ελευθερίες και στο γεμάτο πιάτο στο τραπέζι, θα επιλέξει το δεύτερο.

7)Πιστεύετε ότι η αστυνομική καταστολή, το παρακράτος και η δράση της Χρυσής Αυγής θα ενισχύονται ; και πως πρέπει να αντιδράσει συνολικά η κοινωνία και ειδικότερα η Αριστερά;

Πιστεύω ότι αλληλοσυνδέονται και τα τρία. Ξέρετε, ο δρόμος της εκτροπής  είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας αλλά πολύ ασυνήθιστο τις τελευταίες δεκαετίες. Παρακολουθούμε με ποιό τρόπο η κρίση επεκτείνεται από τα δημόσια οικονομικά στην πραγματική οικονομία, από εκεί στην κοινωνία, από εκεί στη λαϊκή ψυχολογία, από εκεί στις ιδέες, από εκεί στην πολιτική. Ο εξευτελισμός των ανθρώπων, η φτώχεια, η βία, η εγκληματικότητα, ο ναζισμός. Το δημόσιο πλαίσιο έχει απαξιωθεί και καταρρέει. Από τον καθένα απελευθερώνονται τυφλές, ανεπεξέργαστες, σκοτεινές δυνάμεις. Όλα αυτά αποτελούν το ευνοϊκότερο περιβάλλον για εκτροπή - είτε συγκαλυμμένη από κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις είτε ακροδεξιού τύπου είτε στρατιωτικού τύπου με πρόσχημα την προστασία από τα δύο άκρα. Το χωράφι είναι έτοιμο, τα βρωμόδεντρα αρχίζουν να απλώνονται. Η αντίδραση πρέπει να είναι αποφασιστική και δυναμική. Με το δημοκρατικό κίνημα. Με πλατιές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις. Με το αίτημα για διάλυση της Χρυσής Αυγής. Με το να κρατηθούν οι δρόμοι οπωσδήποτε ελεύθεροι από τις ναζιστικές περιπολίες. Πρώτα και κύρια όμως με το να κερδίσει ξανά η αριστερά την ψυχή του λαού. Αν οι δυνάμεις οι οποίες πρωτοπορούν και πρωταγωνιστούν για τις επαναστατικού χαρακτήρα αλλαγές δεν επικοινωνήσουν με τα πολύ απλά, αλλά ακόμα περισσότερο αληθινά και δραματικά προβλήματα του «απλού λαού», -ανεργία, φτώχεια, εξευτελισμός- αν οι ρίζες της πολιτικής μας δεν πάρουν χυμούς από ακριβώς αυτή τη βαθιά αγωνία για το αύριο της κοινωνίας, τότε η πολιτική και οι ιδέες μας κινδυνεύουν να μείνουν μετέωρες. Έχουμε τη δύναμη να μη αφήσουμε κάτι τέτοιο να συμβεί.

babushka.gr

6) Tο ΜΑΑ για το κόψιμο της ''ενοχλητικής'' εκπομπής στη ΝΕΤ

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής εκφράζει την κατηγορηματική αντίθεση του με την «αναστολή μετάδοσης» της τηλεοπτικής εκπομπής της ΝΕΤ «Πρωινή ενημέρωση» που αποφάσισαν οι αναξιοκρατικά διορισμένοι στη δημόσια τηλεόραση αχυράνθρωποι της κυβέρνησης.

Πρόκειται για την πλέον προκλητική προσπάθεια των τελευταίων ετών να χειραγωγηθεί ευθέως η ενημέρωση, ο ρόλος της Δημοσιογραφίας και το φρόνημα των ανθρώπων της. Και η οποία αποτελεί το επιστέγασμα μιας σειράς απαράδεκτων ενεργειών, τις τελευταίες ημέρες, όπως η αντικατάσταση του ρεπόρτερ της ΕΤ-3, επειδή σχολίασε τα της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη και η δικαστική περιπέτεια του Κώστα Βαξεβάνη, που από προχθές διασύρει τη χώρα.

Πρόκειται για πολιτικές διώξεις, που χαραχτηρίζουν αυταρχικά καθεστώτα και φανερώνουν πολιτικό πρωτογονισμό και πανικό.

Το Μ.Α.Α. θα σταθεί δίπλα στο δημοσιογραφικό κόσμο, ο οποίος συκοφαντείται από τηλεοπτικά παπαγαλάκια των ιδιωτικών καναλιών και σε όσους υπηρέτες της ενημέρωσης κάνουν με αξιοπρέπεια τη δουλειά τους, ταγμένοι στην «θωράκιση της ελευθεροτυπίας επ αγαθώ της Δημοκρατίας και της κοινωνίας».

Θεωρούμε απαραίτητη –χωρίς βεβαίως να τρέφουμε αυταπάτες – την άμεση παρέμβαση του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου.

7) Σχέδιο Β : Η Γαλλία είχε η Ελλάδα δεν έχει

ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Ο Φρανσουά Μπαρουέν, υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας την περίοδο Σαρκοζί, αποκαλύπτει στο βιβλίο του «Ημερολόγιο της κρίσης» ότι στο τέλος του 2011 είχαν γίνει διαβουλεύσεις για το Σχέδιο Β το ενδεχόμενο δηλαδή εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και τις επιπτώσεις που θα έχει στη γαλλική οικονομία και συνολικά στην ευρωζώνη.

Το στοιχείο αυτό αναδεικνύει για μία ακόμη φορά τη σοβαρότατη ευθύνη που έχει η κυβέρνηση Σαμαρά, όπως και οι δύο προηγούμενες, Παπαδήμα, Βενιζέλου, για την παντελή ανυπαρξία ενός «Σχεδίου Β» για την Ελλάδα που είναι η άμεσα και κατά κύριο λόγο ενδιαφερόμενη. Είναι σα να παίρνει προληπτικά μέτρα για το τυφώνα στον ανατολικό ατλαντικό το Βέλγιο και η Ολλανδία και όχι η ίδια η Νέα Υόρκη και η Μασαχουσέτη. Την ευθύνη αυτή τη συμμερίζονται και οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες που ούτε καν έχουν θέσει στη Βουλή ένα τέτοιο αίτημα.

Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ μπορεί να αναδειχτεί η σωτήρια λύση μόνο υπό τις προϋποθέσεις της προετοιμασίας του λαού και του σχεδιασμού. Ασχεδίαστα όμως και απροετοίμαστα μπορεί να αποδειχτεί καταστροφή.

Αθήνα, 31/10/2012