Αλ. Αλαβάνος - Μ.Α.Α.: Ανακοινώσεις - δηλώσεις (Φεβρουάριος 2012)

1) Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής - Ανακοίνωση για την δανειακή σύμβαση

«Με μεγαλύτερη σοφία, ενότητα και τόλμη:

Όλοι ξανά στην Πλατεία Συντάγματος.

Για να βάλει ο ενωμένος λαός τέλος σε αυτή τη Βουλή της παράδοσης και της προδοσίας.

Για ένα αγώνα μέχρι τη νίκη.»

«Δεν θέλουμε τα εκατό δισεκατομμύρια ευρώ σας.

Η υπογραφή είναι της Ελλάδας. Τα τσεπώνουν όμως η Deutsche Bank, η Societe Generale κι όλο το αδελφάτο των τραπεζικών συγκροτημάτων της Ευρώπης.

Αυτό είναι το «μεγάλο κόλπο» της Μέρκελ και του Σαρκοζί που παίζεται όλες αυτές τις μέρες μέσα από το θέατρο των δήθεν διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με την τρόικα.

Για αυτό και ιδρύουν το μαφιόζικης έμπνευσης «Ειδικό Ταμείο», όπου τα λεφτά που δανείζεται με το όνομά της η Ελλάδα θα πηγαίνουν στα θησαυροφυλάκια των δανειστών.

Δεν θέλουμε τη χώρα μας πλυντήριο βρώμικου χρήματος. Οι φορολογικές επιβαρύνσεις στον ευρωπαίο εργαζόμενο μέσα από κομπίνα καταλήγουν στους τραπεζίτες.

«Βιτρίνα» μόνο είναι η Ελλάδα. Και σε βάρος της υποκινείται και τροφοδοτείται το μίσος και η απέχθεια των ευρωπαίων εργαζομένων. Παρουσιάζεται σαν ένα αχόρταγο παράσιτο που κατασπαταλά τις δικές τους οικονομίες.

Κρατείστε το δεύτερο πακέτο σας. Κι εμείς θα κρατήσουμε τη συντροφικότητα και τη συναδελφικότητα με τους ολλανδούς, τους φιλανδούς, τους αυστριακούς εργαζόμενους, που θα αντιληφθούν αμέσως ότι τα έσοδα από τους φόρους τους δεν έχουν παραλήπτη την ελληνική παράγκα, αλλά τα μέγαρα των γαλλογερμανικών τραπεζών.

Δεν θέλουμε η Ελλάδα να γίνει μια χώρα υποτελής. Μια μεταμοντέρνα αποικία του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού στον 21^ο αιώνα επί ευρωπαϊκού μάλιστα εδάφους.

Σε αυτό ακριβώς αποβλέπουν οι εξευτελιστικές και υβριστικές δημόσιες προτάσεις της Μέρκελ και του Σαρκοζί για τον διορισμό «Επιτρόπου» πάνω από την κυβέρνηση της Ελλάδας που θα διαχειρίζεται τους πόρους και την περιουσία του ελληνικού κράτους.

Έχουν μπερδέψει και την γεωγραφία και την εποχή. Δεν είναι η Ελλάδα ούτε Γαλλικό Κογκό ούτε Γερμανικό Καμερούν του τέλους του 19^ου αιώνα.

Μπορεί κάτι τέτοιο να ανταποκρίνεται στις παραδόσεις της μεγαλοαστικής τάξης που άλλοτε πρόσφερε τον τόπο μας στους Βρετανούς, άλλοτε στους Εγγλέζους, άλλοτε στους Αμερικάνους, άλλοτε στους γερμανούς.

Είναι όμως σε πλήρη σύγκρουση με τους αγώνες μέσα στους αιώνες του λαού μας που στις σημαίες του είχε πάντα γραμμένα τα συνθήματα της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Κοινωνικής Προόδου.

Δεν θέλουμε να καταντήσουμε μια κινέζικη επαρχία - νάνος μέσα στην Ευρώπη. Τερατόμορφη μάλιστα, γιατί θα έχει τους μισθούς της Κίνας, χωρίς να έχει την εξαγωγική δραστηριότητα και τους αναπτυξιακούς ρυθμούς της, αλλά θα μένει βουλιαγμένη στο τέλμα της ασταμάτητης κι όλο πιο βαθιάς ύφεσης.

Αυτό που έκαναν στη δεκαετία του 1990 με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την ίδια τη Ρωσία, χώρες που έβγαιναν από την ολική καθεστωτική κατάρρευση του σοσιαλιστικού εγχειρήματος, επιχειρούν να το επαναλάβουν σε μια σχετικά ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα όπως η δική μας.

Ζώνη εξευτελιστικών μισθών. Ζώνη ανυπαρξίας της εργασιακής νομοθεσίας. Ζώνη εκποίησης της ακίνητης περιουσίας και κληρονομιάς του λαού μας. Ζώνη ακραίας εκμετάλλευσης των φυσικών και ανθρώπινων πόρων μας.

Αυτό ακριβώς το μοντέλο επιχειρούν να ολοκληρώσουν οι ρυθμίσεις του δεύτερου πακέτου με τα μέτρα για τον κατώτατο μισθό, για τις επικουρικές και τακτικές συντάξεις, για τις κλαδικές συμβάσεις, για το επίδομα ανεργίας, για τις απολύσεις.

Δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να ανεχθούμε και να αντέξουμε αυτή τη μοχθηρή και χωρίς έλεος επίθεση, που περιλαμβάνει η δεύτερη δανειακή σύμβαση, ενάντια στον κόσμο της εργασίας στη χώρα μας από τους ισχυρότερους οργανισμούς του παγκόσμιου και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από την τρόικα.

Τα ποσοστά ανεργίας να καλπάζουν. Τα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις να κλείνουν. Τα χωράφια να μένουν άσπαρτα. Τις αυτοκτονίες να πολλαπλασιάζονται. Τους Έλληνες να παγώνουν.

Τους νέους με σπουδές να ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους από μια πατρίδα χωρίς πια ελπίδα. Κι άλλους να έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στη ζητιανιά, τον εξευτελισμό, τον τεχνητό παράδεισο, την εγκληματικότητα, τη βία.

Άλλους να πεινάνε κι άλλους, εφόσον είναι άνθρωποι, να βλέπουν το γεμάτο τραπέζι τους με βασανιστικές τύψεις και ενοχές.

Ως εδώ.

Δεν πάει άλλο.

Ή τώρα ή ποτέ.

Όλοι στους δρόμους.

Όχι για να πιέσουμε την κυβέρνηση. Αλλά για να της πούμε ένα συνολικό όχι.

Όχι για να πούμε απλώς όχι. Αλλά για να το επιβάλλουμε.

Όχι για να επιβάλλουμε απλώς το όχι. Αλλά για να ξεκινήσουμε τον άλλο δρόμο: Ολοκληρωτική παύση πληρωμών. Πλήρης σύγκρουση με την Ευρωζώνη. Προστασία της εθνικής αγοράς. Έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίων. Δημόσιες Τράπεζες. Σχεδιασμός. Εργατικός έλεγχος. Δημοκρατία.

Το 2012 είναι χρονιά – καμπή, όπως το 1909, το 1941, το 1974 για να πάρει η χώρα κι ο λαός την πάνω ή την κάτω βόλτα.

Οι κατακτήσεις που η μια μετά την άλλη συντρίβονται από το υπηρετικό προσωπικό των δανειστών, που έχει αντικαταστήσει την ελληνική κυβέρνηση, δεν έπεσαν από τον ουρανό. Έχουν πίσω τους αγώνες με αίμα και δάκρυα, από τους αγρότες του Κιλελέρ και τους καπνεργάτες της Μακεδονίας μέχρι τους εργαζόμενους που σήμερα καταλαμβάνουν τις επιχειρήσεις. Ας σεβασθούμε την προσφορά τους. Ας εμπνευσθούμε από την αλληλεγγύη και τα οράματά τους.

Οι πρώτοι που οφείλουμε να διδαχθούμε είναι οι πολιτικές δυνάμεις που ιστορικά πηγάζουν από τα μεγάλα εργατικά και απελευθερωτικά κινήματα στη χώρα μας: τα σχήματα της αριστεράς.

Η σημερινή διαίρεση της αριστεράς αποτελεί λιποταξία και στήριγμα της τρόικα.

Η συνάντησή της σε ένα μέτωπο βαθιάς κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής θα γεννήσει πάλι την ελπίδα. Θα πολλαπλασιάσει τη δύναμη, την προοπτική, την αισιοδοξία, την αποτελεσματικότητα του λαϊκού κινήματος. Θα ανοίξει τους ορίζοντες της νέας Ελλάδας.

Δεν υπάρχει περιθώριο αναβολής.

Με μεγαλύτερη σοφία, ενότητα και τόλμη:

Όλοι ξανά στην Πλατεία Συντάγματος.

Για να βάλει ο ενωμένος λαός τέλος σε αυτή τη Βουλή της παράδοσης και της προδοσίας.

Για ένα αγώνα μέχρι τη νίκη.»

Αθήνα 9.2.2012

2) Tόσα ξέρει, τόσα λέει (για το σχολιασμό της Λώρης Κέζα στο ΒΗΜΑ)

της Κλεμάνς Ζαβιτσάνου 

Εξαιρετική η απάντηση της ιστοσελίδας του Μετώπου στο άρθρο της Λώρης Κέζα στο σημερινό ΒΗΜΑ.

Κατ' αρχήν το υφάκι και το στυλ της γραφής που παραπέμπουν σε δημοσιογραφία λάϊφ στάϊλ περιοδικού, από αυτά που είχαν πέραση την δεκαετία του '80 ή έστω '90.

Η δημοσιογράφος αν δεν κάνω λάθος με ειδικότητα στο πολιτικό ρεπορτάζ, διακατεχόμενη  (δεν ξέρω για πόσο ακόμα) από το σύνδρομο του στελέχους της 4ης εξουσίας, αποφάσισε να ασχοληθεί με ζητήματα πολιτισμού, θεωρώντας ότι, με δυο τρεις αρλουμπίτσες και εξυπνακισμούς, χωρίς καν να έχει αντιληφθεί ή κατανοήσει τί ακριβώς λέει η ανακοίνωση του Μετώπου και όχι προσωπικά του Αλαβάνου, θα το ξεπετάξει το θέμα. Πρέπει να πω ότι το στυλ της γραφής της και τα επιχειρήματά της θυμίζουν έντονα σχολή Πρετεντέρη, Καψή.

Ξεκινώντας λοιπόν από την ανακοίνωση του Μετώπου η οποία αναφέρεται στον ήρωα ή αντιήρωα αν θέλετε των "Αθλίων", τον μικρό Γαβριά και την δράση του στην εξέγερση της εποχής και όχι στην δράση ή στην άποψη του ίδιου του συγγραφέα των "Αθλίων", του Β.Ουγκώ, κάνει μια προσομοίωση με το σήμερα.

Η κ. Λώρη Κέζα είτε δεν το κατανοεί αυτό είτε κάνοντας ότι δεν το κατανοεί, αναφέρεται στις θέσεις και τις απόψεις του ίδιου του συγγραφέα, "του συντηρητικούλη" όπως τον αναφέρει Β. Ουγκώ. Θα πρέπει να τις θυμίσω, γιατί είναι νέα και ίσως δεν το γνωρίζει ή δεν το θυμάται, ότι ένας από τους πιο συντηρητικούληδες καλλιτέχνες Έλληνες, ο Μάνος Χατζιδάκις, αναφερόμενος σε ακριβώς παρόμοια περιστατικά του 1986, σε άρθρο του λέει: 

"Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου. κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν. ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δε συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (.) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό, τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ." 

Όσο για τον ίδιο τον συγγραφέα παραθέτω μερικά στοιχεία για να δούμε αν ακόμη και αυτός ο τρόπος οπτικής της δημοσιογράφου είναι σωστός και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Ο Ουγκώ ουτοπικός σοσιαλιστής και κοινωνικός αγωνιστής, με την ζωή και το έργο του, συμπαθών της Παρισινής Κομμούνας, δεν διασταυρώθηκε ποτέ με τον Μαρξισμό. Η άποψή του όμως είναι ξεκάθαρη, ως προς το ότι, η εξαθλίωση της εργατικής τάξης, τα βάσανά της υλικά και ηθικά είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτός άλλωστε είναι και ένας από τους λόγους που την εποχή του υπήρξε το είδωλο της ριζοσπαστικής αριστεράς.

 ***

Γιατί η Λώρη Κέζα, συντάκτρια του «Βήματος», θα έπρεπε επιτέλους να διαβάσει τους «Αθλίους» 

του Β. Ουγκώ, και να σταματήσει να τους θυμάται από τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» που της τα διάβαζε ο μπαμπάς της για να φάει την κρέμα της;

Η κ. Λώρη Κέζα στο σημερινό Βήμα (14-2-2012) δημοσίευσε το παρακάτω άρθρο :

«Οι παρανοήσεις του κ. Αλαβάνου

Τι θα έκανε η κυρία Μποβαρύ αν κατέβαινε στο Σύνταγμα με τους διαδηλωτές; Επειδή υπήρξε λυσσάρα, θα έκανε ομαδικό σεξ με τους κουκουλοφόρους. Μια τέτοια προσομοίωση θα έκανε ο κ. Αλαβάνος αν έπιανε στο στόμα του την ηρωίδα του Φλομπέρ. Μια ανάλογη υπέρβαση έκανε με άλλον κλασικό τίτλο, λέγοντας ότι «Ο Γαβριάς των “Αθλίων” του Βίκτωρος Ουγκώ, αν είχε κατέβει χθες στο Σύνταγμα, δεν θα ήταν στα κλειστά μπλοκ κομματικών νεολαιών, θα έκαιγε με την παρέα του τράπεζες και κινηματογράφους». Να επισημάνουμε κατ’ αρχάς ότι είναι πολύ χαριτωμένο να επικαλείται ο αρχηγός των ατάκτων έναν συντηρητικούλη συγγραφέα του 19ου αιώνα. Ο Ουγκώ δεν υπήρξε μπροστάρης των προοδευτικών δυνάμεων παρά το γεγονός ότι ήταν έντονα πολιτικοποιημένος. Προπάντων ήταν υπέρμαχος της μη-βίας. Και για να πετάξουμε ένα τσιτάτο, θα θυμηθούμε ότι έλεγε: «καμία περίσταση δεν επιτρέπει στο δίκαιο να εκχωρήσει τη θέση του στη βία και τον θυμό». 

Θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο στον κ. Αλέκο Αλαβάνο και τους συμπορευόμενους του να δουν με μεγαλύτερη προσοχή τις δημόσιες θέσεις του Βίκτωρος Ουγκώ. Θα ήταν φτηνή εκ μέρους μας η αναφορά στην προλεταριακή εξέγερση του 1848, όπου ο λογοτέχνης πήρε μέρος ενισχύοντας την εθνοφρουρά ενάντια στους ξεσηκωμένους εργάτες. Θα ήταν φτηνή γιατί το μετάνιωσε. Αφήνουμε τα περιστατικά για να πιάσουμε το ζουμί της σκέψης του. Ο Βίκτωρ Ουγκώ αφιερώθηκε στο δίπολο επανάσταση-πολιτισμός. Δεν ήταν υποστηρικτής της λογικής «τα σπάζουμε και σφάζουμε» έτσι για να περνάει η ώρα ούτε αποδεχόταν τα άνευ στόχου ξεσπάσματα οργής. Επεισόδια σαν τα προχθεσινά τα έβρισκε «αξιοθρήνητα» και τη βία των οδοφραγμάτων «απεχθή». Τόνιζε δε ότι οι καταστροφές πρέπει να καταδικάζονται από όποια πλευρά κι αν έχουν προκληθεί. Σε αυτό το πλαίσιο ο ρομαντικός στοχαστής κατάγγειλε την καταστροφή των τυπογραφείων από τα κυβερνητικά στρατεύματα, που έγινε με στόχο να μην τυπώνουν οι προλετάριοι προκηρύξεις. 

Ο επικεφαλής του «Μετώπου Αλληλεγγύης» αποδέχεται ως φυσική αντίδραση των νέων τον εμπρησμό του «Αττικόν». Σαν να έχουν το ακαταλόγιστο επειδή είναι απελπισμένοι. Τι θα έλεγε σήμερα ο κ. Αλαβάνος αν ήταν άλλοι οι δράστες της καταστροφής; Αν τα ΜΑΤ είχαν κάψει τυπογραφεία; Αν επισήμως οι αστυνομικοί, με τις στολές τους, έμπαιναν στα βιβλιοπωλεία κι άναβαν φωτιές, αν έκαιγαν κινηματογράφους; Μάλλον θα αντιδρούσε διαφορετικά. Θα θυμόταν τον πολιτισμό, τη σημασία του κινηματογράφου στη διαπαιδαγώγηση της νεολαίας, την αισθητική αξία ενός ιστορικού κτηρίου. Αν η αστυνομία είχε κάψει επισήμως το σινεμά, ο κ. Αλαβάνος θα έλεγε ότι το κράτος περιορίζει την πρόσβαση του λαού στον πολιτισμό. Επειδή όμως οι δράστες είναι κουκουλοφόροι, η βία γίνεται αποδεκτή. Δύο μέτρα και δυο σταθμά. Καλά πάντως τα έλεγε ο ποιητής. Οι επαναστάτες έχουν ανάγκη τους δυστυχείς. «Δεν πετύχατε τίποτε όσο το πνεύμα της επανάστασης έχει βοήθημα τη δυστυχία του κόσμου. Δεν πετύχατε τίποτε όσο στο έργο της καταστροφής και του σκότους, που συνεχίζει υπογείως, ο κακός άνθρωπος έχει ως μοιραίο σύμμαχο τον δυστυχισμένο άνθρωπο.»

Η ιστοσελίδα μας αφιερώνει στην κ. Κέζα   τέσσερα μικρά αποσπάσματα από τους «Αθλίους» (Εκδόσεις Λιβάνη, Γ’ τόμος)

 1ο «Δίχως άλλο τούτα τα κοινωνικά στρώματα, απ’ όπου βγήκαν οι απόστολοι και οι μάρτυρες του χριστιανισμού, εννοούσε ο άγιος Ιερώνυμος όταν έλεγε τα αποκαλυπτικά λόγια :

-          Ο νόμος του κόσμου από τ’ ανθρώπινα απορρίμματα θα βγει.» (σελ.796)

 2ο «Ακρόπολη των ξυπόλητων μπορούμε να αποκαλέσουμε το τρομερό τούτο οδόφραγμα. Έβλεπες, ακόμα, εκεί αναποδογυρισμένα καροτσάκια, κάρα, λεωφορεία. Το πρόχωμα αυτό της ανταρσίας έμοιαζε σαν μια Όσσα πάνω από το Πήλιο όλων των επαναστάσεων. Ήταν το 1973 πάνω στο 1789 και το 1848 πάνω στο 1830, κι έπρεπε να υψωθεί εκεί όπου γκρεμίστηκε η Βαστίλη.

 Αν έστηνε φραγμούς ο ωκεανός, έτσι θα τους έχτιζε. Η μανία του κύματος είχε αποτυπωθεί σε τούτο τον άμορφο σωρό. Και κύμα ήταν ο ξεσηκωμένος λαός. Όλα τα φτωχοπράματα – ως το πιο ασήμαντο - που ρίχτηκαν εκεί πρόσμεναν το κανόνι. Λες και το προάστιο του Αγίου Αντωνίου, που έφτιαξε ένα οδόστρωμα από λύσσα κι οχλοβοή, από λάσπη, από ολύμπια και θεϊκή ουσία, σάρωσε εξαντλητικά τον απερίγραπτο όγκο της φτώχειας του και τον ύψωσε για να κατοχυρώσει τα ποδοπατημένα δικαιώματά του. Είχε την έκφραση του σκοτεινού λαού, τη δημιουργημένη από πανάρχαιους πόνους, το κραταιό εκείνο αμυντικό κάστρο που μεταχειριζόταν για όπλο το καθετί. Πετούσε κάθε πράγμα που μπορεί να πετάξει ο εμφύλιος πόλεμος στο κεφάλι της κοινωνίας. Αυτό δεν ήταν μάχη μα παροξυσμός. Οι καραμπίνες που το υπεράσπιζαν έριχναν, αντί σφαίρες, κομμάτια από πορσελάνη, κουμπιά, κόκαλα, μικρές ρόδες από κρεβάτια – επικίνδυνα βλήματα, γιατί ήταν χάλκινα.

Είχε κάτι το μανιακό τούτο το οδόφραγμα, με τον απερίγραπτο βρυχηθμό του. Προκαλούσε κάποιες στιγμές το στρατό σαν καταιγίδα. Οι λαϊκοί πολεμιστές ανέβαιναν τότε στην κορφή του - ίδιο στεφάνι από κεφάλια φλογισμένα, μυρμηγκιά που το πλημμύριζε -, φάνταζε σαν σκαντζόχοιρος η ράχη του από τα τουφέκια, τα ρόπαλα., τα σπαθιά, τις λόγχες. Πάνω του κυμάτιζε μια τεράστια κόκκινη σημαία. Οι αγριοφωνάρες των διαταγών, οι θούριοι των επιθέσεων, ο κρότος των τυμπάνων, τα κλάματα των γυναικών και οι ζοφεροί καγχασμοί πανδαιμόνιο. Η κορφή του οδοφράγματος, που έβγαζε κεραυνούς, ξερνούσε την οργή του λαού, που είναι πάντα του Θεού φωνή. Το τιτάνιο εκείνο σύνολο ήταν σωρός από σκουπίδια που σχημάτιζε το όρος Σινά.» (σελ 797-798)

 3ο «- Το τουφέκι μου! φώναξε το παιδί, που βρέθηκε, στο μεταξύ, στην άλλη άκρη του οδοφράγματος.

Ο Κορφειρούλης διέταξε να του το δώσουν. Κατόπιν ο Γαβριάς τους πληροφόρησε πως το οδόφραγμα είχε κυκλωθεί κι ότι με πολλή δυσκολία κατάφερε να περάσει.

- Σας επιτρέπω λοιπόν να τους σπάσετε τα μούτρα, λεβέντες μου! φώναξε ύστερα το παιδί.» (σελ. 816)

 4ο «Όλοι οι ταβερνιάρηδες στα προάστια λυσσούσαν πραγματικά βλέποντας να κόβονται οι δουλειές του μαγαζιού τους από τους ξεσηκωμούς του λαού και τσακίζονταν για να διατηρήσουν την τάξη που αντιπροσώπευε η ταβέρνα τους. Την εποχή εκείνη, εποχή αυτοδικίας και ηρωισμού μαζί, ενώ οι νέες ιδέες είχαν τους θαρραλέους κήρυκες και μάρτυρες, τα ωμά συμφέροντα είχαν επίσης τους υποστηρικτές τους. Γενναίοι και οι πρώτοι και οι δεύτεροι. Μα, όταν ο σωρός από τα νομίσματα μίκραινε, με ενθουσιασμό τραγουδούσε ο τραπεζίτης τη «Μασσιαλιώτιδα» κι έχυνε με λυρισμό το αίμα του χάριν του ταμείου.» (σελ. 821)

3) Συνέντευξη του Τάσου Σταυρόπουλου* στο ΠΡΙΝ (12.2.2012)

Συνέντευξη στο Γιώργο Λαουτάρη

 

 – Η διαπραγμάτευση για το PSI είναι πράγματι διαπραγμάτευση; Ποιος είναι ο ρόλος της κυβέρνησης;

– Ο ρόλος της είναι να περάσει τα μέτρα. Δε διαπραγματεύεται, έχει δώσει μια υπόσχεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση ότι θα περάσει τα μέτρα και δεν έχει κανένα δισταγμό να ποδοπατήσει τον ελληνικό λαό. Ο χρόνος διαπραγμάτευσης, η πολεμική που βλέπουμε στα μέσα ενημέρωσης και το εκβιαστικό κλίμα αποβλέπουν στο να περάσουν αυτά που έχουν αποφασιστεί. Η κυβέρνηση έχει πραγματικά μεγάλες δυσκολίες, φοβάται την αντίδραση του λαού. Γι’ αυτό εδώ και δύο χρόνια, τόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου όσο και η σημερινή του Παπαδήμου, φτιάχνει σενάρια χρεοκοπίας, σενάρια εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, αν φύγουμε από το ευρώ, ώστε στο τέλος ο λαός να πειστεί ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Σ’ ένα βαθμό το έχουν πετύχει. Το ίδιο έκανε ο Παπανδρέου. Καθυστέρησε να φέρει το Μνημόνιο, έκανε προπαγάνδα ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα χρεοκοπίας κι έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό του λαό ότι χρεοκοπούμε. Έτσι δεν είχε μεγάλες αντιδράσεις στην αρχή, έχοντας βέβαια στο πλευρό του και το συνδικαλιστικό κίνημα, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που ήταν στην ουσία τα μαγαζάκια του ΠΑΣΟΚ. 

– Αυτό που ακούγεται περισσότερο είναι ότι η σωτηρία της χώρας ταυτίζεται με την παραμονή της στο ευρώ. Πώς απαντάτε σε αυτό το επιχείρημα;

– Το επιχείρημα αυτό είναι πλαστό, γιατί η Ελλάδα δεν ήταν πάντα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε στο ευρώ. Το 1981 μπήκε στην ΕΕ και τότε επί Καραμανλή, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το χρέος στον προϋπολογισμό ήταν 28,2% επί του ΑΕΠ, με δραχμή. Την εποχή εκείνη επίσης η Ελλάδα είχε πλεονασματικό ισοζύγιο στα αγροτικά προϊόντα, δηλαδή είχαμε περισσότερες εξαγωγές προϊόντων από εισαγωγές. Μετά από 30 χρόνια, η Ελλάδα έχει περίπου 160% χρέος και είναι εισαγωγική χώρα στα αγροτικά προϊόντα. Επομένως, το επιχείρημα αυτό δε στέκει. Πιστεύω ότι η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ευρωζώνη δημιούργησε φοβερά δεινά κι αυτή τη στιγμή πληρώνουμε το τίμημα αυτό.

 – Η πρόταση για έξοδο από το ευρώ σημαίνει ταυτόχρονα και έξοδο από την ΕΕ;

– Θα πω την προσωπική μου άποψη. Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ δε θα μπορούσε να ακουστεί εύκολα πριν από 4-5 χρόνια, πόσω μάλλον μια δεκαετία πριν. Σήμερα όμως η κατάσταση έχει αλλάξει, διότι έχει χρεοκοπήσει η άποψη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μας προστατεύει. Για να θέσουμε το ζήτημα σε σωστή βάση, πρέπει πρώτα από όλα να αντιμετωπίσουμε το χρέος. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το χρέος. Πρέπει να κάνει στάση πληρωμών. Από τη στιγμή αυτή, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη. Δε βλέπω άλλη λύση. Η στάση πληρωμών πάει πακέτο με την έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ.

 – Η πρόταση συμπαράταξης της Αριστεράς που έχει καταθέσει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής έχει στόχο τις εκλογές ή τους αγώνες;

– Είναι ξεκάθαρο ότι δεν εννοούμε τις εκλογές. Αν πραγματικά θέταμε στόχο τις εκλογές, θα ήταν υποτιμητικό για το Μέτωπο και για την Αριστερά όλη, διότι η συμπαράταξη στις εκλογές έχει δοκιμαστεί από την Αριστερά και έχει αποτύχει. Επομένως, όταν το Μέτωπο μιλά για συμπαράταξη και αγώνα όλης της Αριστεράς, εννοεί ότι πρέπει η Αριστερά να καθίσει κάτω και να θέσει όλα τα προβλήματα και να προτείνει λύσεις, ώστε να έχει μέλλον αυτή η υπόθεση. Αυτή τη στιγμή ο λαός βρίσκεται σε δύσκολη θέση και περιμένει πολλά από την Αριστερά. Πρώτα θα μιλήσουμε για την επόμενη μέρα. Οι εκλογές είναι το τελευταίο ζήτημα για το Μέτωπο. Όσο και αν φαίνεται δύσκολο και ίσως ριψοκίνδυνο, το Μέτωπο είναι ταυτισμένο με τη μετωπική ενότητα της Αριστεράς πάνω σε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα που θα δίνει διέξοδο. Αν η Αριστερά δε μιλήσει για το αύριο, να προτάξει δηλαδή ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση καθώς και τα επόμενα βήματα, δεν έχει μέλλον.

– Πάντως η σύγκλιση αυτή προχωρά μετ’ εμποδίων. Αν αύριο προκηρύσσονταν εκλογές, ποια θα ήταν η στάση του Μετώπου;

– Εάν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για τη συμπαράταξη της Αριστεράς με τις θέσεις αυτές, το Μέτωπο δε θα συμμετάσχει στις εκλογές. Θα ήταν πλήγμα για την αξιοπιστία του Μετώπου, αν επιχειρώντας να καταγράψει τις δυνάμεις του, επιζητούσε να αλιεύσει ψήφους σε ένα κατακερματισμένο κόσμο της Αριστεράς. Δεν θέλουμε να καταγραφεί ένα ακόμη μαγαζάκι της Αριστεράς. Δεν το έχει ανάγκη αυτό η κοινωνία.

– Κάτι τέτοιο θα σήμαινε πιθανά κοινή κάθοδο με το ΣΥΡΙΖΑ;

– Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή έχει προτάξει ένα αντιμνημονιακό μέτωπο και τίποτε περισσότερο, κάτι που εμείς θεωρούμε πολύ πίσω από τις απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας. Για αντιμνημόνιο μιλά και ο Καμμένος, ένα κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας. Οι εργαζόμενοι σήμερα έχουν άλλα προβλήματα και άλλες ανάγκες. Κατά τη γνώμη μου, αυτό που περιμένει η ελληνική κοινωνία είναι τι θα πει η Αριστερά για την επόμενη μέρα. Μία σύμπραξη με το αντιμνημόνιο δε λύνει το πρόβλημα αυτό.

– Πώς αξιολογείτε την προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΠΑΣΟΚογενείς, στο βαθμό που το δυναμικό αυτό είναι ένα κομμάτι του πολιτικού φάσματος το οποίο βρίσκεται σε αναζήτηση;

– Εκτιμώ πως αυτή η συνεργασία θα αποβεί σε βάρος της Αριστεράς, διότι αυτοί που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ φτάνουν μέχρι το αντιμνημόνιο και όχι πιο πέρα. Ίσως επιδιώκουν να φτιάξουν ένα καλύτερο ΠΑΣΟΚ, μια πολιτική που έχει δοκιμαστεί και στο παρελθόν: Δυσαρεστημένοι του ΠΑΣΟΚ να κάνουν μια συνεργασία με την Αριστερά και μετά να επιστρέφουν. Πιστεύω ότι κι αυτή η σύμπραξη προσωρινή θα είναι, διότι αν το ΠΑΣΟΚ απαλλαγεί από τον Παπανδρέου, είναι πιθανό να κάνει μια νέα συσπείρωση. Έχουμε κακή πείρα από το παρελθόν επ’ αυτού. Επομένως, δε θα προκύψει κάτι καλύτερο από αυτή τη σύμπραξη. Επιπλέον, η θέση που έχουν να λύσουν τα προβλήματα μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ, δεν είναι αυτό που χρειάζεται ελληνική κοινωνία.

– Στην ομιλία σας κατά την εκδήλωση της κίνησης ΕΛΑΔΑ τονίσατε ότι ζητούμενο είναι το «τι» και όχι το «αντί». Ποια είναι αυτή η εναλλακτική πρόταση;

– Μιλάμε για παύση πληρωμών, για πλήρη ρήξη με την ΕΕ και την ευρωζώνη, για σχεδιασμό και ανασυγκρότηση της οικονομίας και εθνικοποίηση τραπεζών. Θέτουμε ένα ελάχιστο πρόγραμμα. Το ζητούμενο είναι ο άλλος δρόμος που θα δώσει προοπτική στην κοινωνία. Έχουμε υποχρέωση, για τους νέους που βλέπουν σκοτάδι μπροστά τους, να μιλήσουμε για το ποια κατάσταση θα έρθει.

Κανείς δεν θα χαρίσει την εξουσία στην Αριστερά

Επώδυνες αλλαγές με συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα

Ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς αφήνει μια ασάφεια στη συζήτηση για το σοσιαλισμό. Οι αλλαγές θα γίνουν με βαθμιαίες μετατοπίσεις και νομοθετικές ρυθμίσεις ή με επαναστατική ρήξη;

– Η Αριστερά βαρύνεται εδώ και 20 χρόνια με την κατάρρευση του «υπαρκτού» ή ανύπαρκτου κατ’ άλλους σοσιαλισμού. Αυτό έφερε διαλυτικές τάσεις σε όλη την Ευρώπη. Στη δυτική Ευρώπη η Αριστερά δεν υπάρχει πλέον, αφού ταυτίστηκε με την κεντροαριστερά, υποστήριξε τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, υποστήριξε την επέμβαση στο Κόσοβο, ταυτίστηκε με την επέμβαση στο Ιράκ. Επάνω στα ερείπια, θα έπρεπε η Αριστερά να είχε κάνει μια αυτοκριτική, να εντοπίσει τι έφταιξε. Γιατί κατέρρευσε μια απόπειρα αλλαγής του κόσμου που κράτησε 70 χρόνια; Μετά από αυτή την αυτοκριτική, θα έπρεπε η Αριστερά να προβάλει μια εναλλακτική λύση. Δυστυχώς σε παγκόσμιο επίπεδο αυτό δεν έγινε και αυτό το πληρώνουν οι εργαζόμενοι σε όλη την οικουμένη. Στην Ελλάδα η Αριστερά κράτησε καλύτερη στάση και για ιστορικούς λόγους δεν έγινε αυτή η κατάρρευση που σημειώθηκε στη Δυτική Ευρώπη. Το πώς θα γίνει η αλλαγή είναι το ζητούμενο. Είναι αλήθεια ότι αυτή τη στιγμή που ο καπιταλισμός παίρνει τη ρεβάνς και αφαιρεί ό,τι είχε αναγκαστεί να δώσει τα τελευταία χρόνια κάτω από την πίεση των εργατικών κινητοποιήσεων αλλά και επειδή υπήρχε το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού, απαιτείται από την Αριστερά και το εργατικό κίνημα απάντηση. Σήμερα δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν ανώδυνα αλλαγές. Δεν πρόκειται να δώσει κανείς την εξουσία στην Αριστερά. Η Αριστερά μπορεί να κατακτήσει την εξουσία μόνο με το λαϊκό παράγοντα, δηλαδή με το λαό μαζί. Οι λύσεις θα είναι δύσκολες και θα χρειαστούν σκληρά μέτρα. Η Αριστερά οφείλει να είναι ειλικρινής και σαφής. Θα πρέπει να αντιμετωπίσει δυσκολίες για ένα διάστημα ο λαός και να είναι αποφασισμένος. Πάντως αλλαγή με εύκολες λύσεις δεν υπάρχει και ο καπιταλισμός δε θα παραιτηθεί, για να την προσφέρει στους αντιπάλους του.

– Μήπως οι δυσκολίες αυτές έχουν καταβάλει την Αριστερά; Ανταποκρίνονται οι δυνάμεις της στο μέγεθος της πρόκλησης και της επίθεσης;

– Όσο σήμερα το καπιταλιστικό σύστημα επιτίθεται εναντίον των εργαζομένων, όσο αφαιρεί κατακτήσεις των εργαζομένων, τόσο φαίνεται η αναντιστοιχία της Αριστεράς με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός. Η Aριστερά εμφανίζεται ανέτοιμη να προτάξει ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση για ανακούφιση του κόσμου της εργασίας. Με θλίβει αυτό, ο κόσμος της εργασίας βλέπει το έλλειμμα. Το βλέπουν ως κι αυτοί που δεν έχουν σχέση με την Αριστερά. Όμως η κρίση αυτή θα αναγκάσει την Αριστερά να απαντήσει. Υπάρχει ελπίδα. Το κενό θα καλυφθεί.

* Ο Τάσος Σταυρόπουλος είναι  ο Συντονιστής του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής

4) Mέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής - Ανακοίνωση για τις εξελίξεις στη Βουλή και στις Πλατείες

«Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής ήταν μαχητικά παρόν τις χθεσινές δραματικές ώρες στο κέντρο της Αθήνας. Και θα συνεχίσει με πείσμα τις προσπάθειές του: Για την επίτευξη ενός νικηφόρου ενωτικού λαϊκού μετώπου. Για τη συνάντηση, τον συντονισμό και την συνεργασία της αριστεράς. Για την επεξεργασία και προβολή ενός εναλλακτικού προγράμματος πέρα από την αφωνία του «αντιμνημονιακού» ή μόνο την γενική και αφηρημένη ιδεολογική προπαγάνδα. Για την ενίσχυση του εργατικού κινήματος, των συνοικιακών συνελεύσεων, των καταλήψεων μέχρι την κατάκτηση του σχεδιασμού και της ενότητας που θα κάνουν σύντομα το όνειρο πραγματικότητα: μια πλατεία Ταχρίρ – δηλαδή ένα λαό υποκείμενο – με την αριστερά παρούσα και ενωμένη, σε μέτωπο ικανό να εκκινήσει τις επαναστατικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο λαός αυτής της χώρας».

«Πρώτο: Η απόφαση της Βουλής για τη δεύτερη δανειακή σύμβαση και τη συμφωνία με τους ιδιώτες δανειστές στα ιστορικά μουσεία θα επιδεικνύεται δίπλα στη συμφωνία παράδοσης στους ναζιστές το 1941 ή στο διάταγμα συγκρότησης της δικτατορικής κυβέρνησης το 1967. Είναι κείμενο επαίσχυντο, εγκληματικό και περιλαμβάνει την πιο άγρια επίθεση ενάντια στον κόσμο της εργασίας από τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους. Είναι όμως και κείμενο εκτός πραγματικότητας και ανεφάρμοστο. Το μέσο που χρησιμοποιεί, δηλαδή η ακραία συμπίεση του εργασιακού κόστους, και η συνέπεια που έχει, δηλαδή η νέκρωση της οικονομικής δραστηριότητας, αναιρούν πλήρως το στόχο τους, δηλαδή τα δημόσια ελλείμματα και χρέος αντί να εξαλειφθούν, θα πολλαπλασιάζονται. Είναι σίγουρο και ότι κάθε απόπειρα εφαρμογής του θα πυροδοτεί σωρευτικές κοινωνικές εκρήξεις και ότι σε λίγες βδομάδες ή σε λίγους μήνες το πολύ θα βρεθούμε μπροστά σε νέα κρίση. Νέοι μεγάλοι αγώνες είναι μπροστά μας.

Δεύτερο: Το πολιτικό σύστημα της χώρας φθάνει πλέον στα όριά του. Η Βουλή αποτελεί αντικείμενο χλευασμού και μίσους από τον λαό. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αποτελούν όλο και περισσότερο για την κοινή γνώμη ενιαίο κόμμα. Ο δικομματισμός, ως εργαλείο εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και εξασφάλισης λύσεων διαδοχής μέσα στο σύστημα έχει εξαρθρωθεί. Η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της ακροδεξιάς έχει αυτογελοιοποιηθεί. Η ανεξαρτητοποίηση δεκάδων βουλευτών αναδεικνύει ένα σύστημα σε βαθύτατη παρακμή και αποδόμηση, χωρίς χρησιμότητα. Ταυτόχρονα αναδεικνύει προσπάθειες ανασυγκρότησής του σε «αντιμνημονιακή» βάση είτε με σοσιαλδημοκρατικό πρόσημο είτε με λαϊκο – ακροδεξιό.

Τρίτο: Η χθεσινή λαοθάλασσα στο Σύνταγμα, αλλά και σε κάθε σημείο της Ελλάδας, που κατατάσσεται στις πιο μαζικές συγκεντρώσεις της τελευταίας διετίας, αποτελεί ένα μεγάλο μήνυμα ελπίδας. Ο λαός είναι ενωμένος. Είναι αποφασισμένος. Και είναι αποφασιστικός. Διαμορφώνονται δυνατότητες για ένα νικηφόρο παλλαϊκό κίνημα. Πρέπει όμως να επισημάνουμε δύο σοβαρά προβλήματα. Από τη μια η προσπάθεια συστηματικού εκφοβισμού κύρια μέσω των τηλεοπτικών μέσων και μέσα στη Βουλή στη βάση ότι η μη ψήφιση της δανειακής σύμβασης οδηγεί στην καταστροφή, κάμπτει το ηθικό και ενισχύει τη μοιρολατρεία στο βαθμό που δεν δίνεται θαρραλέα, σαφής και συγκροτημένη  απάντηση για την παύση πληρωμών και τη σύγκρουση με την Ευρωζώνη και η αντίθεση μένει εγκλωβισμένη σε μια αντιμνημονιακή θέση. Από την άλλη η έλλειψη κάθε ενωτικού πλαισίου από τις περισσότερες δυνάμεις της αριστεράς και σε μεγάλα κοινωνικά γεγονότα όπως η χθεσινή τεράστια συγκέντρωση, η απουσία ενός συγκροτημένου σχεδίου ώστε η ίδια να αναδειχθεί σε δυναμικό πολιτικό παράγοντα επηρεασμού της εξέλιξης αφήνει ένα μεγάλο υπαρξιακό ερωτηματικό σε δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές που παρέμεναν ακλόνητα παρά τις βάναυσες επιθέσεις της αστυνομίας εκεί που τους έταξε η αίσθηση του χρέους. Ο στοιχειώδης συντονισμός στην πράξη των βασικών σχημάτων της αριστεράς που δειλά εμφανίστηκε στην χθεσινή διαδήλωση, αναδεικνύει την τεράστια έλλειψη αλλά και την επείγουσα ανάγκη συνειδητής και αποφασιστικής διαδικασίας συνεργασίας των οργανωμένων δυνάμεών της.

Τέταρτο: Το καρτ ποστάλ που έφυγε χθες από την Αθήνα προς τα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου έφερνε το θετικό μήνυμα μιας κοινωνίας σε έκρηξη ενάντια στην τρόικα. Δεν εικόνιζε όμως τους ανθρώπινους χείμαρρους στις πλατείες αλλά μια πόλη να φλέγεται.  Η βία σφράγισε τη χθεσινή εκδήλωση και σε μεγάλο βαθμό την επισκίασε. Ασφαλώς η χρήση και αξιοποίηση της προβοκάτσιας από τις δυνάμεις καταστολής ενός συστήματος που αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο όχι απλώς ήττας αλλά συντριβής είναι δεδομένη. Δεν αρκεί όμως ούτε στο ελάχιστο για να ερμηνεύσει μονοσήμαντα τις χθεσινές εξελίξεις, που αποτελούν επανάληψη ενός επαναλαμβανόμενου σεναρίου, όπως δυστυχώς έσπευσαν να κάνουν κατεστημένες δυνάμεις της αριστεράς. Η κλιμάκωση σε απάνθρωπα όρια εδώ και τρία χρόνια της βίας του συστήματος, με το νόμο, με την αστυνομία, με τον εργοδότη, με την εφορία, με την ανεργία γεννά ένα τμήμα αποκλεισμένων, απελπισμένων και εξαγριωμένων, μια «άγρια νεολαία», που στο κάτω κάτω την πυρπόληση και τη λεηλασία έχει διδαχθεί και από τα μέσα ενημέρωσης και από το γήπεδο και από το πολιτικό σαβουάρ-βιβρ και από κάθε σύγχρονη μυθολογία. Στο βαθμό που οι δυνάμεις της αριστεράς μένουν αποξενωμένες από τον κύριο όγκο της νέας γενιάς, στο βαθμό που η «ανατροπή» αποτελεί ένα κουραστικό στερεότυπο και δεν μεταφράζεται σε επαναστατικό σχέδιο και πολιτική συγκρουσιακότητα τα φαινόμενα αυτά και θα πυκνώνουν και θα διαχέονται. Ο Γαβριάς των «Αθλίων» του Βίκτωρα Ουγκό, αν είχε κατέβει χθες στο Σύνταγμα, δεν θα ήταν στα κλειστά μπλοκ κομματικών νεολαιών, θα έκαιγε με την παρέα του τράπεζες και κινηματογράφους.

Πέμπτο: Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής ήταν μαχητικά παρόν τις χθεσινές δραματικές ώρες στο κέντρο της Αθήνας. Και θα συνεχίσει με πείσμα τις προσπάθειές του: Για την επίτευξη ενός νικηφόρου ενωτικού λαϊκού μετώπου. Για τη συνάντηση, τον συντονισμό και την συνεργασία της αριστεράς. Για την επεξεργασία και προβολή ενός εναλλακτικού προγράμματος πέρα από την αφωνία του «αντιμνημονιακού» ή μόνο την γενική και αφηρημένη ιδεολογική προπαγάνδα. Για την ενίσχυση του εργατικού κινήματος, των συνοικιακών συνελεύσεων, των καταλήψεων μέχρι την κατάκτηση του σχεδιασμού και της ενότητας που θα κάνουν σύντομα το όνειρο πραγματικότητα: μια πλατεία Ταχρίρ – δηλαδή ένα λαό υποκείμενο – με την αριστερά παρούσα και ενωμένη, σε μέτωπο ικανό να εκκινήσει τις επαναστατικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο λαός αυτής της χώρας».

Αθήνα 13.2.2012 

5) Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής - Ανακοίνωση για τις επεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης

«1-2-0»
«Αντιστεκόμαστε με κάθε μέσο»

«Η μεταπολίτευση και η ένταξη στις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες καλλιέργησε την άποψη ότι η παρουσία της Ελλάδας στην «ευρωπαϊκή δημοκρατική οικογένεια» αποτελεί αιώνια εγγύηση της ομαλής λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού.
Όλη αυτή η ιδεολογία έχει καταρρεύσει. Με κυβερνήσεις να εφαρμόζουν πολιτικές για τις οποίες δεν είχαν καμία εξουσιοδότηση από τον λαό. Με τη Βουλή να ψηφίζει νόμους στα αγγλικά. Με τους υπουργούς να εγκρίνουν «μνημόνια» που αφορούν στη ζωή κάθε οικογένειας χωρίς να τα έχουν διαβάσει. Με τους υπαλληλίσκους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας να διατάσσουν τους υπουργούς. Με την απαγόρευση διενέργειας δημοψηφίσματος για τις δανειακές συμβάσεις και τις θανάσιμες ρυθμίσεις για την οικονομία που τις συνόδευαν. Με τη Γερμανία ανοικτά να υπαγορεύει την πορεία της χώρας. Με την ντόπια οικονομική και πολιτική «ηγεσία του έθνους» να συμπαρατάσσεται με τους δανειστές της χώρας και τα προτεινόμενα μέτρα και πολιτικές.

Με τη δεύτερη δανειακή σύμβαση, όμως, ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

Η προσπάθεια να επιβληθεί εξωπολιτική κυβέρνηση, ο καθορισμός του χρόνου των εκλογών από εξωελληνικούς παράγοντες και κυρίως ο προκαθορισμός του  πολιτικού αποτελέσματος των εκλογών μέσα από τη δέσμευση πολιτικών κομμάτων στους δανειστές έχει καταλύσει το πιο θεμελιακό άρθρο του Συντάγματος σχετικά με το πολίτευμα της χώρας, το άρθρο 1 που προβλέπει :

«1.Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη  Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
  2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
  3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.»

Το εργαλείο που χρησιμοποιούν είναι η βία.

Είναι η οικονομική βία – οι στυγνοί εκβιασμοί των δανειστών.

Είναι η πολιτική βία – οι καθημερινές ανοικτές μπροστά σε πλανητικό ακροατήριο απειλές των κάθε είδους Σόιμπλε.

Είναι η κοινωνική βία – ο εξαναγκασμός σε ανεργία και εξαθλίωση εκατομμυρίων ελλήνων.

Είναι η συναισθηματική βία – με την προσπάθεια η κοινωνία να ζει εδώ και δύο χρόνια σε ένα καθεστώς γενικού φόβου.

Είναι η ηθική βία – με την πλήρη αποηθικοποίηση, σε πλανητικό επίπεδο, σε ότι έχει σχέση με την Ελλάδα.

Είναι η ίδια η φυσική βία των μηχανισμών καταστολής που διαρκώς εντείνεται ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό.
Ο μόνος τρόπος αποκατάστασης της λαϊκής κυριαρχίας είναι η κατάργηση της δανειακής σύμβασης στην οποία στηρίχθηκε η κλιμάκωση των παραβάσεων.

Η αποκατάσταση της Λαϊκής Κυριαρχίας είναι δίδυμη με την Οικονομική και Κοινωνική Σωτηρία. Ο δρόμος και για τις δυο περνά από την απελευθέρωση από τις δεσμεύσεις της Ευρωζώνης.

Η απάντηση του λαού στην πλήρη παραβίαση του άρθρου 1 του Συντάγματος, που αφορά στο ίδιο το πολίτευμα της χώρας είναι η ενεργοποίηση του τελευταίου άρθρου και της τελευταίας παραγράφου του Συντάγματος, του άρθρου 120 – του άρθρου που ως άρθρο 1-1-4 πριν την αναθεώρηση του Συντάγματος είχε εμπνεύσει τις δημοκρατικές εξεγέρσεις του λαού μας:

«4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Το δικαίωμα και η υποχρέωση των Ελλήνων «να αντιστέκονται με κάθε μέσο» ενάντια σε αυτή τη βία είναι υπέρτερη από κάθε οικονομική ή κοινωνική διαταγή της τρόικα, από κάθε απόφαση της μη εκλεγμένης κυβέρνησης Παπαδήμου, από κάθε νόμο, από κάθε αστυνομική εντολή.»

Αθήνα, 16/2/2012

6) ΜΑΑ - Ανακοίνωση για την απόφαση της Ευρωζώνης

Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής

Ανακοίνωση για την απόφαση της Ευρωζώνης. 

«Παπαδήμος : «Μέρα με ιστορική σημασία».

«Ο  λαός θα επανανοηματοδοτήσει  τον όρο «ιστορική  σημασία» με ένα επαναστατικό, απελευθερωτικό, δημιουργικό  και οραματικό  περιεχόμενο».

Ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος εξέφρασε ένα απόλυτα ορθό χαρακτηρισμό της συμφωνίας για τη νέα δανειακή σύμβαση. Την ονόμασε «ιστορική». Και είναι.

Είναι ιστορική, γιατί σε αυτό τον τόπο και διατυπωμένη  στην ελληνική γλώσσα με τη λέξη «σεισάχθεια» για πρώτη φορά ενσωματώθηκε από τον Σόλωνα στον δημοκρατικό πολιτισμό και το παγκόσμιο δίκαιο η προτεραιότητα των δικαιωμάτων στη ζωή των οφειλετών απέναντι στις αξιώσεις των δανειστών. Δυόμιση χιλιετίες μετά, στον λαό που ζει στον ίδιο τόπο και μιλάει την ίδια γλώσσα, ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός θεσμοποιεί την ανατροπή αυτής της αρχής με τις αγγλικές λέξεις «priority is granted to debt servicing payments». Την προτεραιότητα των αξιώσεων των τοκογλύφων απέναντι στα δικαιώματα παιδιών, γυναικών, ανδρών, ηλικιωμένων.

Είναι ιστορική γιατί στην Ελλάδα εγκαθίσταται πάνω από το Κοινοβούλιο, πάνω από την Κυβέρνηση, πάνω από κάθε δημοκρατικό θεσμό η Task Force, η ξένη δύναμη οικονομικής και κοινωνικής διακυβέρνησης που ακολουθεί το παράδειγμα άλλων σκοτεινών στιγμών στην ιστορία μας, όπως ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος το 1897, η γερμανική Commandatur το 1941, η Ομάδα Πιουριφόι στην αμερικανική πρεσβεία το 1950.

Είναι ιστορική γιατί μετά το 1967, με την επιβολή  της χούντας, γίνεται η πιο  βίαιη ακύρωση της λαϊκής κυριαρχίας, (άρθρο 1 του Συντάγματος «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό») με την επιβολή μεταρρύθμισης στο Σύνταγμα της Ελλάδας υπέρ των δανειστών σε ανακοινωθέν διατυπωμένο στα αγγλικά από τις Δυνάμεις της Ευρωζώνης.

Είναι ιστορική, γιατί πια συγκροτείται αυτό που οι ξένοι αναλυτές χαρακτήρισαν «η πρώτη αποικία της Ευρωζώνης σε ευρωπαϊκό έδαφος».

Είναι τέλος  ιστορική γιατί για  πρώτη φορά εφαρμόζεται σε σχετικά αναπτυγμένη  χώρα, σε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, μια τόσο διεστραμμένη οικονομική συνταγή. Καταστροφική για τον κόσμο της εργασίας με την κατακρήμνιση όλων των κατακτήσεών τους. Αυτοκαταστροφική για τους ίδιους τους στόχους της δανειακής σύμβασης(«self- defeating» όπως γράφει το ντοκουμέντο τεκμηρίωση της Ευρωζώνης που διέρρευσε) αφού καθιστά απολύτως αδύνατη την δημοσιονομική της αποκατάσταση.

Σε εποχές βαθιάς παρακμής οι λέξεις χάνουν τη σημασία  τους. Ή ακόμα χειρότερο, παίρνουν την αντίθετη τους. Μιλούν για «ιστορική  σημασία» και πίσω της κρύβεται η διάλυση και η δολοφονία ενός λαού.

Τις εποχές όμως που η σημασία χάνεται από τις λέξεις, ο μόνος δρόμος για να ξαναβρεθεί είναι η πράξη.

Ο λαός μας  βρίσκεται προ των δικών του  ευθυνών. Όχι μόνο για να απαντήσει. Αλλά για να δράσει. Για να ανταποκριθεί στο άρθρο 120 του Συντάγματος.

Στις πλατείες, στους δρόμους, στους κατειλημμένους τόπους εργασίας ο λαός του «αδύναμου  κρίκου» έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να επιβάλλει μια πολιτική σωτηρίας: Παύση πληρωμών. Ελλάδα χωρίς τις δεσμεύσεις της Ευρωζώνης. Δημόσιες Τράπεζες. Ανασυγκρότηση. Απασχόληση. Δημοκρατία.

Κι έχει το χρέος να το κάνει χωρίς καθυστέρηση.

Ο λαός θα επανανοηματοδοτήσει έτσι τον όρο «ιστορική σημασία» με ένα επαναστατικό, απελευθερωτικό, δημιουργικό και οραματικό περιεχόμενο».

21/2/2012